Χωρίς να έχει ιδιαίτερη καλλιτεχνική φλέβα, η Μυρτώ αισθανόταν αρκετά σίγουρη για τις επιλογές της και για τις αρχιτεκτονικές της ιδέες. Μια μέρα ήρθε στο γραφείο για διόρθωση. Κουνήθηκε από δω, κουνήθηκε από κει, πλησίασε και είπε: "έχω κάποια θέματα που θα ήθελα να συζητήσουμε για το μάθημα".
Στη συνέχεια κέντραρε, έσκυψε, ακούμπησε πρώτα το υπερ-πληθωρικό στήθος της στο τραπέζι (να μην τη βαραίνει, υποθέτω) και στη συνέχεια, αφού σιγουρεύτηκε ότι το είχε τοποθετήσει σωστά, κάθισε και η υπόλοιπη. Ήταν νομίζω η δεύτερη χρονιά που δίδασκα, και μου έκανε εντύπωση. Κατέβαλα απίστευτη προσπάθεια να μην κοιτάζω "εκεί" , να την κοιτάζω στα μάτια και να της εξηγήσω ότι οι προτάσεις της ήταν αυτό που λέμε ακαδημαϊκά "άρες-μάρες-κουκουνάρες"!!! Άντε όμως να πείσεις έναν άνθρωπο με ξερό κεφάλι και υπερ-πληθωρικό στήθος (ειδική κατηγορία γυναικών που είναι σίγουρες για την πορεία τους).
Εν πάσει περιπτώσει, τελείωσε η διόρθωση, μάζεψε τα υπάρχοντά της και μας άφησε γειά. Μετά από λίγα λεπτά ήρθε μια συνάδελφος.
"Πως μπορείς να συγκεντρωθείς με τέτοια βυζιά;"
"Παρακαλώ;"
"Τί παρακαλώ; Η Μυρτώ είναι μόνο βυζιά. Δεν είναι κάτι άλλο..."
Σοκ - Πάντα με αιφνιδιάζει ο τρόπος που μπορεί μια γυναίκα να αντιμετωπίζει μία άλλη. Φυσικά, αρσενικός ων, δεν είναι ότι δεν είχαν υποπέσει στην αντίληψή μου, κάθε άλλο. Προσπαθούσα όμως να διατηρηθώ στο πλαίσιο που υποβάλλει η πρέπουσα ακαδημαϊκή συμπεριφορά.
Έχουν περάσει πάνω από 8 χρόνια από τότε και τα ματάκια μου έχουν δει πολλά. Πάντα όμως, με εντυπωσιάζει όταν βλέπω μιά γυναίκα να βγάζει τα μάτια της άλλης με μια απλή κίνηση, χωρίς καμμία αναστολή, πάντα με το χαμόγελο. Και, δόξα το θεό, με 90% μαθήτριες, οι καθημερινές σφαγές ποτέ δεν είναι βαρετές, ποτέ δεν επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο. Οι γυναίκες, προικισμένες με ξεχωριστές δυνάμεις, μπορούν πάντα να σε εκπλήσσουν.
Και γω το απολαμβάνω. Αφιερώνω λοιπόν σήμερα αυτές τις λίγες γραμμές στη γυναικεία λυκοφιλία...
Χαιρετισμούς σε όλο το γυναικόκοσμο της μπλογκοπαρέας ! Καλό Κύριακο!