Πάραυτα, προσπαθώ να βάλω σε λειτουργία τον "κόφτη", αυτό το περίεργο μηχανηματάκι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου που μετά από ένα όριο επιχειρεί να διαφυλάξει την ψυχική σου υγεία. Τί θέλω να πω: Τρέχεις, πήζεις, πιέζεσαι, εκνευρίζεσαι. Ωραία. Και ελάχιστα πριν αρχίσεις να φωνάζεις και να βγάλειςς από την τσέπη το όπλο και να τους πυροβολείς όλους, έρχεται ο Κόφτης, ενεργοποιείται το Μαγικό Φίλτρο, η μαρμίτα που έπεσες μικρός (μα τον Τουτάτη) και η πραγματικότητα παίρνει τη μορφή που θάπρεπε να έχει.
Η Όραση αλλοιώνεται, το συναίσθημα εντείνεται, τα νεύρα αποκοιμίζονται, και τα πράγματα μαλακώνουν. "Τί πίνεις και δε μας δίνεις;", ρωτάνε φίλοι. Τίποτα. Αλλά νοιώθω πράγματι σαν τον Οβελίξ. Έχω το φίλτρο μέσα μου. Απλά γουστάρω που είμαι ζωντανός. Ερωτεύομαι τη στιγμή και με ένα φιλοσοφικό λόγο "βρε δε μπάνε να ..." τα πράγματα παίρνουν μια πιο χαλαρή απόχρωση.
'Ενα παράδειγμα. Η οδός Στουρνάρη. Πιο κέντρο δε γίνεται. Βουή, κόσμος, πανικός, κινητά.
"άντε και...", και κλείνει το κινητό, η βουή χάνεται, σα να χαμήλωσες το βόλιουμ, τα αυτοκίνητα κινούνται γλυκά, νωχελικά, σα φύλλα από πικροδάφνη στην ανατολή αυγούστου μετά από ξενύχτι.
Μετά από ένα σαββ/κο με φουλ δουλειά (αρχίσαμε πάλι), σας φιλώ με την ευκή μου να είστε καλά, καλοδιάθετοι, να διώξετε μακριά τους κακούς, να σκοτώσετε τα τερατάκια, να πάρετε το σπαθί και να αλλάξετε πίστα. Δεν πάμε για χάϊ-σκορ, πάμε να απολαύσουμε το παιχνίδι.
