Πάει πολύς καιρός που δεν έχω γράψει σε αυτό εδώ το μπλογκ.
Είχα βρει πρόχειρο-γρήγορο-εύκολο υποκατάστατο το Facebook και έτσι ειχα κάνει "προσωρινή παύση".
Έτσι κι αλλιώς, όλοι σχεδόν όσοι "επικοινωνούσα" μέσω αυτού του μπλόγκ αποχώρησαν για τον ένα ή τον άλλο λόγο.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η έννοια του "κύκλου χρόνου", του χρόνου που "κλείνει" και έρχεται ένας άλλος στη θέση του βρίσκει εκφράσεις σε όλους τους γνωστούς πολιτισμούς.
Σήμερα λοιπόν, με 38.8 πυρετό σπίτι, ερωτοτροπώντας με τις σκέψεις μου με την όποια διάθεση πηγάζει από εμάς τους ίδιους δίχως να προσμένει την όποια αποδοχή ή έγκριση των "άλλων", επιθυμώ να εκφραστώ για διάφορα, χωρίς κι εγώ να προσμένω την οποιαδήποτε κρίση.
Εφόσον είμαι εντελώς ελεύθερος λοιπόν, θα προχωρήσω στις σκέψεις χωρίς την ανάγκη και τη δέσμευση ενός "ειρμού".
Δεδομένου ότι ξύπνησα με 38.6 πυρετό, δεν είχα άλλη επιλογή από το να περάσω τη μέρα μου στο κρεβάτι μου. "Έφαγα" το Μάρκο Αυρήλιο μέσα σε μερικές ώρες - μου έκανε εντύπωση η διαχρονικότητα των όσων έγραφε, κι ας επαναλαμβάνεται συχνά. Τα "Εις Εαυτόν" ήρθαν σε μια στιγμή που ήμουν "Μεθ' εαυτού".
Η μέρα πέρασε με πολλά ζεστά, συχνά θερμόμετρα, μουσική, συνήθως ροκ-μπλουζ-τζαζ, άντε και ambient. Tώρα έχει "I can't escape Myself - The sound". Freedom radio, "όπως ελευθερία", όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και στο διαφημιστικό σποτ. Πολλές προθανάτιες σκέψεις (από το Μάρκο Αυρήλιο) από έναν άνθρωπο που φέρεται ως ένας από τους ελάχιστους αυτοκράτορες-φιλοσόφους. Σπάνιος συνδυασμός φιλοσοφίας και εξουσίας στην πράξη. Δύσκολη σύμπραξη.
Η δύσκολη ερώτηση της ευτυχίας με έκανε να σηκωθώ να σκαλίσω τον Κικέρωνα και τα διαβάσματα του καλοκαιριού μου. "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" ;
Ακουμπώ το βιβλίο μου στο τραπέζι, μαζί τους και ξεγυμνώνω τις σκέψεις μου σιωπηλά.
Επειδή όμως πίσω από κάθε σκέψη ξεδιπλώνεται και μια σειρά ερωτημάτων και προβληματισμών, δεν μπορώ παρά να ακουμπήσω μαζί και ένα μικρό μέρος από τα κονταροχτυπήματα μεταξύ των οπαδών της ελληνικής κλασικής σκέψης και των πρώτων χριστιανών. Η αλήθεια είναι ότι ο Deschner είναι πολύ φορτισμένος και μεροληπτεί σε ενοχλητικό βαθμό, ενώ ο Dodds είναι θεός. Θεός! Θεός! Ο άνθρωπος μπορεί να τοποθετείται χωρίς να προσβάλλει. Ένας υπέροχα ευρυμαθής φιλόλογος που νιώθει την ελληνική σκέψη στο πετσί του περισσότερο κι από έλληνα.
Σαν το κυνήγι του θησαυρού, σαν Snakes and Ladders, ένας μίτος που πλέον δεν ενδιαφέρει καθόλου από που ξεκίνησε και σίγουρα αδιαφορεί για την κατάληξη. Ένα διαρκές παιχνίδι σκέψεων, ερωτημάτων που ίσως έχουν κοινό παρονομαστή τη Δίψα για τη Γνώση ως Δίψα για Ζωή. Ομολογώ ότι θέλω να τα ζήσω όλα, και φυσικά, θέλω να τα καταλάβω όλα.
Εννοείται ότι δεν υφίσταται κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει καμμία περίπτωση, και το μόνο που συμβαίνει αντ' αυτού είναι αυτό που λέει ο Dodds:
"Όσο πιο βαθιά σκάβω, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ πόσο ελάχιστα πράγματα γνωρίζω".
Οπότε η γνώση ως λίστα δεν έχει κανένα μα κανένα νόημα. Δεν υπάρχει μια λίστα που "σβήνεις" όσα πρόλαβες να πράξεις, να "τρέχεις με αγωνία πίσω από ένα σκοπό", που τόσο εύστοχα αναφέρει ο Μάρκος Αυρήλιος.
Όσο σκάβεις, ερωτοτροπείς. Και οι διαδρομές της σκέψεις είναι σαν περιπέτειες. Ξεκινάς με την ιστορία της μεσογείου και καταλήγεις στο Σχεδιασμό της Θεσσαλονίκης. Στις ανάγκες της πόλης και στις συνήθειες των κατοίκων της σε διάφορες περιόδους. Και καθώς γλιστράς στις σελίδες, συνειδητοποιείς την ανεπάρκειά σου να προσεγγίσεις τους άραβες και το Ισλάμ.
Ο Αραβικός Πολιτισμός της Κονδύλη είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο, και σε εκπλήσσει η απλότητα αλλά και η ευστοχία της γραφής του.
Είναι ίδιον του καλλιέργημένου ανθρώπου η μη-επιτήδευση, η μη-ανάγκη εκζήτησης. Γυαλιστεροί γραφείς εντυπωσιακών λέξεων. Χωρίς απλότητα γίνεται; Γι' αυτό και η ποίηση είναι αλληλένδετη με τις ιστορίες, το χιούμορ, το όνειρο.
Το να παίζεις με τα βιβλία σου είναι σα να παίζεις με τον εγκέφαλό σου, με τις διαδρομές των αναζητησεών σου, σα να παίζεις με τον εαυτό σου. Και δεν έχει καμμία σημασία αν κάποια αναγνώσματα είναι εικοσαετίας. Την Πολιτεία του Πλάτωνα τη διάβασα καμμιά εικοσαετία πίσω, και φλερτάρω μαζί της ξανά και ξανά. Μια Αναφορά στη ζωή μου, κάτι σαν ένα Καζαντζάκη που πίνει τη Ζωή με μια ρουφηξιά.
Θα σταματήσω εδώ. θα σιωπήσω βάζοντας μουσική, θα σιωπήσω χαϊδεύοντας τα βινύλλιά μου, περιεργαζόμενος τα ελάχιστα εναπομείναντα συναρμολογούμενά μου, παλαιά σημάδια δημιουργικής μοναξιάς και ονείρου.
