Ιανός

Εδώ και λίγες μέρες φλερτάρω με την υπερεκτιμημένη ιδέα της λογικής και την οικεία και αγαπημένη σχιζοφρένεια που αρκετοί από μας κουβαλάμε σε ένα βαθμό.

Ξεκινάω το συλλογισμό μου με τη σκέψη του πόσο βαρετά και μονότονα θα περνούσα αν ήμουν μόνο ένα πράγμα, και όχι ΚΑΙ κάτι άλλο μαζί/παράλληλα. 

Πώς το "εν-διαφέρον" έχει ως αφετηρία του τη διαφορά, πώς η ενότητα απαρτίζεται από αντίθετα στοιχεία (που έλεγε και ο Ηράκλειτος αν δεν απατώμαι), πόσο βαρετή είναι η πραγματικότητα χωρίς την υπέρβασή της.  

Κάπου εκεί, νιώθω μια απερίγραπτη λαχτάρα να κατέβω τη σκάλα μέσα στα κύματα, μέσα στα παγωμένα νερά.

Κάπου εκεί είναι που λατρεύω τα νερά που με χαιδεύουν και με βροντάνε στα βράχια.

Κάπου εκεί είναι που ερωτοτροπώ με το χρώμα, που διαλέγω να βλέπω ό,τι προτιμώ περισσότερο (και όχι κατ' ανάγκη αυτό που περιμένουν να δουν οι άλλοι)

Κάπου εκεί, που το χρώμα αλλάζει (αναπάντεχα) διαθεση, και

(αγκάλιασέ με...)

Ο Ροζ Πάνθηρας - τα πρώτα επεισόδια

Σήμερα το πρωί, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ξεκίνησα την ημέρα μου με την ερώτηση:
"ποιός σχεδίασε το Ρόζ Πάνθηρα;"
Στην πρώτη αναζήτηση του Google, έπεσα επάνω σε αναφορές τρομοκρατικών ομάδων.
Όλη η ημέρα ήταν λες και είχα σχεδιάσει μια επιστροφή στο παρελθόν και σε ωκεανό από αναμνήσεις. Γυρνώντας το βράδυ σπίτι σκέφτηκα πόσο τυχερή ήταν η γενιά μας:

Παίζαμε μπάλα στα γηπεδάκια της γειτονιάς, μαζεύαμε χαρτάκια με ΥΠΕΡ-ΑΤΟΥ  που νικούσε σε κάποια το μικρότερο νούμερο, ανυπομονούσαμε να έρθει η στιγμή να δούμε στην τηλεόραση:
"Ροζ Πάνθηρα", "Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος", "Galactica","G-Force" και άλλα πολλά,
Πήγαμε με τους δικούς μας σινεμά στα πρώτα Bond Films, Indiana Jones, Star Wars, αγοράζοντας sprite και ήβη, με τσιπς με ρίγανη και τα απολαμβάναμε σε θερινά σινεμά με τα αστέρια πάνω απ' το κεφάλι μας.
Φάγαμε τις άπειρες τούμπες με τα ποδήλατά μας έξω από το σπίτι και διαλύσαμε τα πρώτα skateboards που βγήκαν στην αγορά.
Απολαύσαμε αυτήν τη νέα τραγουδίστρια, τη Madonna, τους Pink Floyd και είδαμε συναυλία Joan Jett,   Sting στο Ηρώδειο, Santana-Jethro Tull και Guns n'Roses στο ολοκαίνουργιο Ολυμπιακό στάδιο,
αγοράσαμε τις πρώτες μας κασσέτες Bruce Springsteen - Born in the USA και Michael Jackson - Thriller
και χορέψαμε σε ντισκοτέκ (είτε με τα ακουστικά από το πρώτο μας walkman)

Χάσαμε ατελείωτες ώρες μπροστά στα πρώτα Atari, τους Spektrum ZX, θυμάμαι που φορτώναμε προγράμματα με κασσέτα στους Commodore, ενώ οι πιο "ειδικοί" είχαν Amiga 500. Κουραστήκαμε να γράφουμε κασσέτες TDK και Maxell UR, δισκέττες Verbatim 5 1/4 ενώ απολαύσαμε τις πρώτες 3,5 άρες και μετά τους επεξεργαστές 8086, 8088,80287 με "μαθηματικό συνεπεξεργαστή"...
Μπλιμπλίκια τις παρασκευές σε Space invaders και packman και καλοκαιρινό σινεμά.
Τη μία και μοναδική τηλεφωνική συσκευή στο σαλόνι με όλους τους συγγενείς και την πρώτη κοκα-κολα light.
Δε συζητάω για καταστήματα, για τις μπανάνες που φέρνανε φίλοι απ το Λονδίνο και τα πρώτα burgers - Hambo, Wendys bacon mashroom melt... Για τα πρώτα βίντεο, τα πρώτα ρολόγια digital (και τα πιο "προηγμένα" με κομπιουτεράκι), για το "πλοίο της αγάπης" και τον "ιππότη της ασφάλτου" με το Βλάκα σε ρόλο ήρωα και το μαλλί κομμωτηρίου. Τα πρώτα περιοδικά "ποικίλης ύλης" με τον αρχι-********* Κωστόπουλο (ΚΛΙΚ, κλπ).
Ανησυχήσαμε με ένα σωρό κοινωνικά φαινόμενα, αλλαγές, επεισόδια, καταστροφές  και καταστάσεις - ζήσαμε τους Hooligans και τους Punk, την πτώση της ΕΣΣΔ, τον πόλεμο των Φώκλαντς, του Περσικού, του Ιραν-Ιράκ και (δυστυχώς) πολλών άλλων.
Φουντούνια και Χάρρυ Κλυν , "Σοκοφρέτα και πάσης Ελλάδος άμα λάχει να 'ούμ!", τσίχλες bublicious, big babol και εκείνες τις απίθανες (δεν ξέρω πως τις 'ελεγαν) που έσκαγαν στο στόμα σου...
Θυμάμαι τους φλώρους (με τον αρχηγό το Rick Astley) και τα καρώ σακάκια με βάτες, το Σταμάτη Γαρδέλη πιτσιρικά και τη "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα"... Και πού λόγος για κείνη την πιτσιρίκα τη Μπρουκ Σήλντς (15-16 χρονών τότε) και τη Γαλάζια Λίμνη που μας έκανε ν' αφήσουμε τον Τζάκι Τσαν και τα ποδήλατά μας στην άκρη.

Περάσαμε τέλεια, περνάμε τέλεια. Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων και αισθάνομαι πολύ μα πολύ τυχερός.
Είμαι εντελώς σίγουρος ότι πολλοί που θα διαβάσουν την ανάρτηση (αν τη διαβάσουν) δε θα καταλάβουν τίποτα απολύτως. Δεν πειράζει όμως.
Ο χρόνος άξιζε και συνεχίζει να αξίζει.
Φαντάζομαι ότι με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε τα κινητά και το ίντερνετ, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο έρχονται άλλα, εξίσου φανταστικά, υπέροχα, απαίσια και ζοφερά πράγματα.
Και η ζωή συνεχίζεται, το ίδιο αναπάντεχη, συγκλονιστική. Και μεις εκεί, έτοιμοι να παλέψουμε και να απολαύσουμε.
Αύριο ξεκινάει μια τέλεια εβδομάδα.
Γιατί; Γιατί απλά είναι διαφορετική από την προηγούμενη!

Ξεθάβοντας σκελετούς

ΞΕ-καθάρισμα
ΞΕ-θάψιμο
ωωωωωωωωωω!!!!!!!
(τί ανακαλύπτει κανείς από το σκοτεινό παρελθόν του....)

 Το προσωπικό μου (ονειρικό) λατομείο. Μια σχισμή στην πέτρα να την αγκαλιάσω και να με γεμίσει η ζέστη της. 1998. Λονδίνο.

 Μια νύχτα βροχερή, επιστρέφω σπίτι από το μετρό. Υπέροχο το φως από τους δημοτικούς φανοστάτες να παιχνιδίζουν με τα φυλλώματα των δέντρων, και καθρεφτίζονται τα φύλλα στις λακούβες της βροχής λουσμένης με το νυχτερινό φώς. Αναπολώ την Αθήνα και την σκιτσάρω (το βράδυ) από μνήμης/από ψηλά.

Αδυνατώ να δω την πραγματικότητα των άλλων. Βλέπω μια πραγματικότητα Εscher-ική, μια Dali-nian κατάσταση, μια διαστρέβλωση (;) που με φέρνει μετά από βουτιά σε μια επιφάνεια δικιά μου. Αγαπάω και τον Μίκαελ Έντε, τα 12 ρολόγια και τη δολοφονία του χρόνου.
Πιο πολύ όμως απολαμβάνω που βλέπω ό,τι μου κατέβει.
Το ξεθάψιμο των σκελετών, ως έκφραση, το δανείζομαι από τη φοβερή Κοκό (που άλλα είχε στο μυαλό της βέβαια).
Τους σκελετούς που ξέθαψα πολύ τους αγαπώ.
(καμμιά φορά περνάει απ' το μυαλό μου η σκέψη ότι δε θα βγάζετε άκρη με ατά που γράφω, αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε, όπως είχε πει και μια φρικιαστική Κακιά που είχα γνωρίσει κάποτε, "οπτικοποιώ μια καθαρά προσωπική μου υπόθεση".)

Σκοτεινά ζαμπάκια

Συνειδητοποιώ πόσο μ' αρέσει το σκοτάδι.
Μέσα απ' αυτό είναι που γεννιέται το φως.
Τρυπάει το σκοτάδι με λευκές λόγχες
και γεμίζει τη ζωή μ' αρώματα.

Καλή χρονιά,
να ξεχωρίζει το φως απ' το σκοτάδι,
ν' αρωματίζει τη Νύχτα, μεθυστικά.