Από τον Οκτώβριο, παρακολουθώ κάποια μαθήματα φωτογραφίας. Μου έχουν δώσει μεγάλη βοήθεια στη συστηματοποίηση της σκέψης μου όσον αφορά την ερμηνεία μιας εικόνας. Είναι λογικό. Όσο περισσότερο καταλαβαίνεις, τόσο διαφορετικά βλέπεις.
Εχτές μπήκα στο μετρό. Χάζεψα έναν πιτσιρικά, πολύ πιτσιρικά (τον κάνω για περίπου 8-10 χρονών) που είχε στο χέρι του το ακορντεόν, να παίξει κανένα κάλαντο, να μαζέψει κανένα ψιλό.
Όταν έκατσε, ξέχασε για λίγο το ύφος της ελεημοσύνης και έπιασε το κινητό του, μεταμορφώθηκε. "Σαν παιδί παίζει με τα κουμπάκια", σκέφτηκα. Και το μυαλό μου ολίσθησε ευθύς αμέσως. 8 χρονών και αφέθηκε για λίγο στην ηλικία του. Για λίγο. Μόνο.
Κινητό και μηνύματα, μελωδίες, τραγουδάκια, και άφησε στο πάτωμα το ακορντεόν. Ολυμπιακός κακοραμμένος στο μπουφάν και το σήμα του χορηγού, της Adidas. Μαλλί χιλιοπροσεγμένο με ισχυρή δόση ζελέ και ταλαιπωρημένο μπουφάν. Hohner ακορντεόν και παλιό nokia στο χέρι.
Δεν μπορώ να αποφασίσω αν κατάφερε να νιώσει παιδί, έστω και για λίγο, ένα παιδί 8 χρονών.
Αφήνω με αμφίσημες εικόνες πίσω μου μιά περίεργη χρονιά, μαζί απαίσιακαι υπέροχη για εμένα. Μέσα, τώρα που εγώ πληκτρολογώ, ακούγεται ο δημοσιογράφος από τη DWelle TV να αναφέρει τις τελευταίες εξελίξεις για τη 17χρονη Ινδή που βιάστηκε.
Μένει στο μυαλό μου ένας παιδισμός που βιάζεται και που αγωνιά να διασωθεί.
Μένει στο μυαλό μου ένα πείσμα και μια μαχητικότητα.
Μια απίστευτα καλή διάθεση που θα παραμείνει.
Ως υποσημείωση:
Το Τέλος του Κόσμου δεν ήρθε.
Πάλι.
Καλή μας Χρονιά!!!!
Με αγάπη η νέα χρονιά. Με χαμόγελο και αφόρητη Δύναμη.
