Βραυρώνιος Πατήρ

Το Μάϊο, που οι δουλειές άρχισαν για μένα να είναι είδος προς εξαφάνιση, σκέφτηκα ότι αυτό είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνω πράγματα που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω νωρίτερα. Άλλωστε, τα τελευταία 10-12 χρόνια είχα λιώσει στη δουλειά. Καμμιά 150αριά μελέτες, κατασκευές, διδασκαλία εδώ και κει, Μυτιλήνες, Αθήνες, διδακτορικά, τρεχάματα, τρεχάματα, τρεχάματα. Και ποτέ χρόνος για κάποια πράγματα, ελάχιστος χρόνος για ανθρώπους.
Έτσι, χωρίς ενοχικό σύνδρομο και καρμιριά, ξεκίνησα ένα πρόγραμμα Ψυχικής Ανά(σ)τασης. Πρότεινα λοιπόν στον πατέρα μου, τώρα συνταξιούχο (επίσης) πυροβολημένο, (επίσης) αρχιτέκτονα, να κάνουμε μαζί μια σειρά από εκδρομές επανανακαλύπτοντας την Αττική και τα περίχωρα. (μαζί και τους εαυτούς μας)

Συνήθως, βάζουμε πρόγραμμα συνδυάζοντας τόπους με ιδιαίτερο ενδιαφέρον: μυθολογικούς, αρχαιολογικούς χώρους, τοπία, μουσεία, χαμένους μυκηναϊκούς τάφους, εγκαταλειμμένα ορυχεία και ορύγματα. Καθώς προχωράμε με το αυτοκίνητο, ενίοτε βλέπουμε κάτι που μας κινεί το ενδιαφέρον (συνήθως αρχαιολογικού ενδιαφέροντος-κτίριο-κάποια κατασκευή-ένα φοβερό τοπίο-μια αρχαία ελιά- άνα άγαλμα ξεχασμένο στα χόρτα, μια απερίγραπτη μαλακία), σταματάμε το αυτοκίνητο, το πλησιάζουμε, και αν χρειαστεί αρχίζουμε το ψάξιμο για τον τρόπο να μπούμε στον περίβολο. Πηδάμε κα καμμιά μάντρα ενίοτε, αν χρειαστεί, καμμιά καγκελόπορτα ίσως, κουβαλώντας τα συμπράγκαλά μας, φωτογραφικές-φακούς, νερά, άντε και κανένα φακό μπαταρίας σε περίπτωση που υπάρχει όρυγμα, αφύλακτο υπόγειο πέρασμα ή κάτι ανάλογο. Έτσι λοιπόν εχτές κάναμε τις βόλτες μας στην περιοχή της Βραυρώνας. Ο περίβολος με το ναό και τη στοά ήταν κλειστοί για συντήρηση.

Για αποζημίωση, σαν κλέφτες ομορφιάς, τρελαμένοι ανεβήκαμε σκαρφαλώνοντας ένα χωράφι με τα ερείπια μιας παλαιοχριστιανικής βασιλικής. Δημιουργικές συζητήσεις, δημιουργικές συμφωνίες, δημιουργικές διαφωνίες, δημιουργικοί αγαπησιάρικοι τσακωμοί.
"Δες την υποδοχή για το θωράκιο και τους κιονίσκους -  κλασικό παράδειγμα τέχνης του 5-6ου αι."
"Μια μαλακία, μου τη σπάνε τα χριστιανικά ματαιόδοξα και αυτάρεσκα ερείπια - απορώ τί σε ενθουσιάζει εδώ πέρα."

"να σου πώ,..."
Και πάει λέγοντας.

Ξεσκονίζουμε τα μυαλά και την καρδιά μας σα κλέφτες που σκαλίζουν με προσοχή τα λάφηρα-εύρηματά τους. Χωρίς διαγωνισμούς να ενοχλούν τα αναμεταξύ μας συναισθήματα, με μια τρυφερή προσοχή και ξέχειλη απολαυστική χαρά και ευγνωμοσύνη.

Στο μουσείο -στο οποίο δεν είχα ξαναπάει και το οποίο βρήκα συγκλονιστικό ως προς την ποιότητα των εκθεμάτων και του τρόπου ανάδειξής των- τα ανάγλυφα και τα αγγεία ήταν υπέροχα. Σχεδόν εκστατική απόλαυση, σχεδόν ερωτικό ρίγος αγκαλιάζοντας με το βλέμμα, με κάθε βλέμμα, με αγωνία να χορτάσει σχήματα και γραμμές.




Με συγκλονίζει το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια συντονίζομαι -επιτέλους- με την υπεροχή της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Πουλάκια και ζωάκια, γυναικεία μαλλιά και αγγίγματα συνθέτουν την απόλαυση. Κλέψε όσα περισσότερα μπορείς. γεύσου τα, ακούμπα τα με τα μάτια, χάϊδεψέ τα σα γυναικεία πλάτη, με ρίγος ψυχής.

Και κάθε εκδρομή έχει παρόμοια κατάληξη.
Καταλήγουμε στο νερό. Για μένα ο κόσμος όλος γίνεται καλύτερα κατανοητός όταν τον κολυμπάω, όταν τον χαιδεύω, όταν τον αγγίζω με όλο μου το σώμα, όταν χύνομαι μέσα του. Αδυνατώ να ζήσω χωρίς θάλασσα μέσα μου, γύρω μου. Είμαι θαλάσσιος, υποθαλάσσιος, δεν ξέρω. Αλμυρός; Μπορεί. διαυγής τε και πολύχρωμος, ιριδίζων.



Μικρό ταβερνάκι, γειά σου. Θα θέλαμε τα γνωστά: χόρτα, πατατούλες τηγανητές, μαριδάκι, και για φρούτο, μπαρμπουνάκια τηγανητά. Δροσερό ροζέ δικό σας κρασάκι, να αγκαλιάσει τις κουβέντες μας, την αγάπη της ημέρας.
Αγαπημένη ημέρα, άλλη μία, άλλη μία χαρά,
και εις άλλες με υγεία.
Την καλημέρα μου - Ξυπνείστεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε! (να παίξουμε...)
















 

Αόρατες

Με ενδιαφέρει να δω αυτό που δε φαίνεται.

 Nα μάθω τις ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

 Να κοιτάξω στα μάτια ανθρώπους που δε γνώρισα.











Να αγαπήσω αυτό που οι άλλοι προσπερνούν.










         

Με ενδιαφέρει να χαρώ την παρουσία από αυτό που λείπει.

 Και να κάνω την ελπίδα πραγματικότητα.
Αυτό με ενδιαφέρει.

Αφή.

Τάσσομαι με θέρμη υπέρ της αφής. Διαχωρίζομαι ριζοσπαστικά από το χριστιανικό δόγμα που εξοστρακίζει το ανθρώπινο σώμααντιμετωπίζοντάς το ως μιαρό.

Τάσσομαι με θέρμη υπέρ της αφής.

Ο θεός μου είναι το άγγιγμα που αφουγκράζεται. Με προσοχή, με προσήλωση στο ρούφηγμα όλης της ηδονής του αγγίγματος. 

Μέσα στο σκοτάδι, το σώμα ζεστό, απαλό, ολοκληρώνεται μέσα από ένα τέλεια συγχρονισμένο χορό αισθήσεων. Η όραση "θαυμάζει" με την πλατωνική έννοια του έρωτα. Η όραση ολοκληρώνει, συμπληρώνει τα κενά σε ένα παιχνίδι αναπάντεχων αισθήσεων.

Οι δυνάμεις του Κόσμου είναι πράγματι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αρσενικέςκαι θηλυκές. Ερωτοτροπούν σε ένα λαχανιασμένο και ξέφρενο κυνηγητό. Η δίνη με ζαλίζει σε κάθε άγγιγμα.

Το σώμα κυριαρχεί. Η ένωση είναι απογειωτική.

 Οι αισθήσεις επιτίθενται η μία στην άλλη και το μυαλό γυρίζει.

Στο Κhajuraho υπάρχουν 3 βασικά συμπλέγματα ναών. Οι ναοί αριθμούν τους 22 από 85 που ήταν κάποτε. Η βιβλιογραφία κάνειεκτεταμένη αναφορά στη λεγόμενη "erotic art" επιχειρώντας να αναδείξει τις ερωτικές σκηνές ως τις κυρίαρχες. Το κόλπο βέβαια είναι να δοθεί ένας πορνογραφικός χαρακτήρας στις παραστάσεις για λόγους καθαρά εμπορικούς - οικονομικούς. 

Τα αγάλματα κοσμούν μεγάλο μέρος των ναών. Φυσικά, δεν υπάρχει καμμία επιβεβαιωμένη και οριστική άποψη για τη σημασία των παραστάσεων. Μια βασική προσέγγιση όμως τοποθετείται υπέρ της ψυχικής ανάτασης. Η ψυχική ανάταση και η τελείωση είναι αδύνατο να επιτευχθεί σε διαχωρισμό με το σώμα. Το σώμα πρέπει να το τιμήσουμε. Η απόλαυση είναι θεμελειώδες στοιχείο της ζωής μας και ως εκ τούτου πρέπει να έχει το ρόλο και τη θέση που της αξίζει. 

Μέρος των παραστάσεων αφορύν σε γυναίκες, άντρες, ζώα, ζευγάρια. Κάποιες σκηνές είναι ερωτικές,κάποιες απεικονίζουν σκηνές από την καθημερινή ζωή. Υπάρχουν ακόμα αφηγηματικού περιεχομένου παραστάσεις, θρησκευτικού χαρακτήρα, απεικονίσεις των θεών και των ενσαρκώσεών τους.

Πολυσυζητημένα βέβαια είναι τα πασίγνωστα συμπλέγματα με 2-3-4 συντρόφους σε ερωτικές στάσεις κάθε είδους. Στην εικόνα που ακολουθεί αμέσως μετά -την πιο δημοφιλή απ' όλες- υπάρχει η άποψη ότι μέσα από την απόλαυση επιτυγχάνεται η τελείωση. Η αντρική φιγούρα που βρίσκεται στο κάτω μέρος, ανάποδα, παρατηρείστε ότι φοράει κοσμήματα στο λαιμό που δεν έχουν ανατραπεί λόγω βαρύτητας. Εδώ υπάρχει συμβολισμός. Τουλάχιστον, αυτή είναι μία από τις απόψεις.

Είναι πολύ εύκολο να περιοριστούμε σε χαμογελαστά σχόλια.
Για εμένα, που τάσσομαι υπέρ της αφής, που συγκινούμαι με το σώμα, που νομίζω ότι θα εκραγώ σε κάθε άγγιγμα, τα αγάλματα αυτά είναι απλά ο ύμνος στη ζωή. Η καλλιτεχνική και η συναισθηματική αξία που αναγνωρίζω σε αυτά είναι κορυφαία. Η απλότητα, η ανεπιτήδευτη απεικόνιση, το λίκνισμα και το παιχνίδισμα με εκτοξεύουν.
Αφή.
Αφή.
Αφή.
Αφή με τα μάτια, αφή με τα δάχτυλα, την πλάτη, την ανάσα.

Νά 'μαστε!

"Namaste" είναι ο χαιρετισμός στην Ινδία, στην οποία ξαναπήγα τώρα, μετά από 18 χρόνια. Το ταξίδι ήταν πολύ καλύτερο του παλαιότερου λόγω ηλικίας-ωριμότητας, παρέας και πολύ καλού προγράμματος.
Και θα σας πώ κάτι που πραγματικά με εξέπληξε:
Οι Ινδοί έχουν περίπου 1000 φορές καλύτερη οργάνωση από τη δική μας: το ινδικό ταξιδιωτικό γραφείο ήταν υποδειγματικό. Τόσα χρόνια σε ταξίδια, ξενοδοχεία και τουρισμό, ομολογώ δεν έχω ξαναδεί τέτοιες υπηρεσίες και τέτοια οργάνωση. Η βλακεία που ενίοτε ακούω τη φράση: "εδώ δεν είναι Ινδία". Ισχύει, αλλά ανάποδα.
Επίσης εξεπλάγην από τη διάθεσή τους να ζητάνε συνέχεια αξιολόγηση των υπηρεσιών τους προκειμένου να τις βελτιώσουν. Ο αντίστοιχος έλληνας είτε αποφεύγει την αξιολόγηση ("έλα μωρέ, σιγάαα-αυτοί θα μας πούν πώς θα κάνουμε τη δουλειά μας;"), είτε την πραγματοποιεί χωρίς να πιστεύει πραγματικά σε αυτήν. Και αυτό, επειδή
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΟΛΑ. ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.
Είναι προφανές ότι έχω 1.000.000 πράγματα που θα ήθελα να μοιραστώ, προτιμώ όμως να αρχίσω από αυτό το απλό.

Γιατί -κατά την ταπεινή μου άποψη- το ταξίδι δεν τελειώνει όταν επιστρέφεις από τον προορισμό σου. Το ταξίδι εκεί αρχίζει - ο σκοπός είναι να βρείς τον τρόπο να ανασύρεις εκείνα τα στοιχεία που βρήκες στον προορισμό σου και να επιχειρήσεις να εμπλουτίσεις με αυτά τη ζωή σου εδώ. Την καθημερινότητά σου. Αν πάς ταξίδι και το μόνο που έχεις να πεις ή να δείξεις είναι οι όποιες ωραίες φωτογραφίες, τότε "Γιάννης πήγες, Γιάννης ήρθες".
Προσωπικά, θα επιχειρήσω να εντοπίσω το ενδιαφέρον μου σε ένα σημείο:
Οι Ινδοί, παρόλη τη φτώχεια,το βιοτικό τους επίπεδο και τη χαοτική κατάσταση της καθημερινότητάς τους διατηρούν μια αξιοζήλευτη ηρεμία.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να τους κλέψω λίγη ηρεμία ψυχής. Θα προσπαθήσω να τους κλέψω λίγη πίστη και θα προσπαθήσω να ομορφύνω την καθημερινότητά μου πέρα από τα σφιχτόκωλα, δυσκοίλια και μονοδιάστατα δυτικά πρότυπα.

Ξεκινάω λοιπόν με τις ευχές μου για ένα καλό τέλος καλοκαιριού (μπήκαμε στον τελευταίο μήνα καλοκαιρίας), ένα καλό φθινόπωρο (διαφοροποιούμαι από τον¨"καλό χειμώνα", με τον οποίο δεν αισθάνομαι καθόλου, μα καθόλου βολικά) και μια καλή (όσο γίνεται) σεζόν-επαγγελματική χρονιά. όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, ας βρούμε τις ομορφιές που έχουμε γύρω μας και ας τις κλέψουμε με τόλμη.
Συνεχίζω να πιστεύω ότι η ζωή είναι υπέροχη, και σας διαβεβαιώνω ότι ούτε χαζοχαρούμενος είμαι, ούτε βόδι, ούτε έχω λύσει το οικονομικό μου.
Απλά έχω τα μάτια μου ανοιχτά.

Σας εύχομαι τα καλύτερα. καλή μας αρχή.