To Γαλλιδούλι μου!

Χρόνια το ήθελα, αλλά δεν το είχα οργανώσει μέχρι τώρα.
Πιστεύω όμως ότι αξίζει να κάνουμε όνειρα αν, και μόνο αν, τα κυνηγάμε.
Έτσι, το πήρα απόφαση. Τη φόρτωσα, την πήγα στο γιατρό, την περιποιήθηκε, την πήρα σπίτι, την ψιλοπεριποιήθηκα και γω, με στοργή, με τρυφερότητα, και νάτη! Σας χαμογελάει κιόλας.

Φυσικά, υπάρχει μεγάλη ιστορία, αλλά δε θα σας τα πω και όλα από την πρώτη φορά.
Θέλω όμως να τονίσω κάποια πράγματα:
1. Μην αφήνετε τα όνειρά σας. Όταν πραγματοποιούνται, είναι υπέροχο.

2. Νάναι καλά η Κοκό - το σημερινό πόστ της το αφιερώνω. Οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλο. Κι όμως. Συμβαίνει ακόμα. Υπάρχουν άνθρωποι. Τη συμβουλεύτηκα, μου έκνε κάποιες διαφωτιστικότατες υποδείξεις, και νά τα αποτελάσματα. Το Γαλλιδούλι μου είναι σχεδόν συνομήλικό μου, λίγο μικρότερη δηλαδή, με τσαχπινιά, διακριτική ομορφιά και κέφι.

3. ΄"Δεν αγαπάς αν δε θυσιάζεις" , έλεγε ο Πικιώνης, και είχε δίκιο. 

Έτσι λοιπόν, σήμερα, μετά  από 25 χρόνια (...) πήγαμε βολτίτσα με το γαλλιδούλι. Ομολογώ ότι από τη μία πλευρά ισχύει αυτό που λένε "δεν το ξεχνάς, είναι σαν το ποδήλατο", αλλά από την άλλη, όταν έχει περάσει κάποιος καιρός, συνειδητοποιείς ότι χρειάζεσαι μια στοιχειώδη προσαρμογή για να επιστρέψεις στην παλιά σου εξοικείωση. Δεν είμαι πια 15, δυστυχώς ή ευτυχώς... Στην αρχή πήγαινα σαν την κότα, μετά προσπαθούσα να βρω και πάλι το ρυθμό μου, το πετάλι, τις ταχύτητες.

Τα κατάφερα μια χαρά πάντως για πρώτη φορά. Κατέβηκα τις κατηφόρες μου, ανέβηκα τις ανηφόρες μου (λίγο διστακτικά ομολογώ, αλλά τα κατάφερα), έκανα την πρώτη μου βόλτα, τρία τέταρτα με το ρολόι πάνωω κάτω στο χαλάνδρι, πολύδροσο.

Και ήταν απολαυστικά. Θα το ξαναβάλω στη ζωή μου. Σημείωση: στη μανέτα φαίνονται τα σημάδια από την τότε-τούμπα (στα 15 μου) που μου στοίχισαν ενάμισυ μήνα χωρίς να μπορώ να περπατήσω το ένα μου πόδι. Υπέροχα ήταν!

Πάμε για το επόμενο όνειρο, τον επόμενο στόχο, το επόμενο σχέδιο ζωής. 

Ζωή, πρόσεχε! θα σε φάωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω!

Για πέταμα

Προχτές ξύπνησα και είδα Ήλιο.
Ήλιο. Μπόλικο, γεμάτο, σα να μπουκώνεσαι γαλακτομπούρεκο.
Χόρτασα που τον είδα.
Γδύθηκα αμέσως, έβγαλα τα φίλτρα από τα μάτια μου.
Ξήλωσα, χάλασα  γρήγορα τον τοίχο με έναν κασμά που είχα κρύψει πρόχειρα στο μαξιλάρι μου
και πήδηξα από το παράθυρο.
Το αεράκι μου δρόσισε το μάγουλο και τον εγκέφαλο.
Το σώμα να χαϊδεύεται στο κενό,
τα χέρια ανοιχτά, τα πόδια μου καθόρισαν την πορεία με τα μάτια.
Πρωινή υγρασία και η άνοιξη μυρίζει ανάμικτα λουλούδια.
"τί παράξενο", σκέφτηκα μουσική, και πέταξα προς το αγαπημένο μου μέρος - τη Θάλασσα.
τα σκάφη στα πόδια μου, και ο αέρας να μου δροσίζει το στήθος.

Βγείτε έξω και σεις. Πεταχτείτε να δούμε μαζί τη θάλασσα!

Waiting for the Summer

Μάλλον είναι λογικό να κολλάμε με μερικά πράγματα.
Την πρώτη φορά που πήγα για ελεύθερο κάμπινγκ, θυμάμαι,
μόλις πήγαινα να ξυπνήσω όταν άκουσα ένα "ψψψψψτ!" στο αυτί μου.
'Ανοιξα τα μάτια μου και είδα τη Λίλα, εκεί, έτσι όπως φαίνεται στη φωτογραφία,
(μόνο που ήταν από πάνω μου)
"μήπως έχεις καφέ;"
Αυτομάτως σκέφτηκα ότι είμαι στον Παράδεισο.
Πολλές λίλες, λίλες παντού, μαυρισμένες και τροπικές.
Η καλή μου με είδε να έχω καρφώσει ένα ηλίθιο χαμόγελο στη φάτσα μου.
Είχαμε πει θα μείνουμε εκεί μία νύχτα.
Είχαμε ήδη κανονίσει άλλους 2 προορισμούς.
Μείναμε 3 εβδομάδες εκεί τελικά, και πέρασα τις ωραιότερες διακοπές της ζωής μου.
Οι φωτογραφίες δεν είναι "δανεισμένες", είναι πράγματι δικές μου, από εκείνες τις διακοπές, και η κοπέλα είναι πράγματι η Λίλα.
Πήγαμε και την επόμενη χρονιά στη Δονούσα φυσικά.
Και τώρα έχω ένα διαβολικό χαμόγελο για αυτά που έρχονται φέτος.
Όσο για τον καιρό, (Λίλιθ, μην ακούς) waiting for the summer.
Το καλοκαίρι είναι πάντα rock.