Είμαστε ό,τι παίζουμε;

Από τον Οκτώβριο κι ύστερα το πατρικό μου σπίτι δεν είναι πια οικογενειακή μας ιδιοκτησία. Μαζέψαμε τις αναμνήσεις μας, τις πακετάραμε, και, άλλες τις χαρίσαμε, άλλες τις πουλήσαμε, άλλες τις δώσαμε.
Κάποιες από τις αναμνήσεις μας δε βρέθηκαν καν.
Κάποιες άλλες παρέμεινα, διασώθηκαν (;).
Κατέληξα με μια κούτα παλιά παιχνίδια που πρέπει να μοιραστούμε με τ' αδέλφια μου.
Πέρασα ένα απόγευμα παίζοντας με Lego, Playmobile, και άλλα υπέροχα.
Μικρή παρένθεση: Το "Toys R Us"είναι μεγάλο παιχνιδάδικο στη Ν.Υόρκη, κάτι σαν το "Hamley's" στο Λονδίνο. Και, αν το δεις ψυχαλανυτικά, είμαστε ό,τι παίζουμε. απλά.
Η αλήθεια είναι ότι θυμόμουν τα αγαπημένα μου στρατιωτάκια, τους βόλους μου, όλα.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια, να παίξουμε παρέα, εγγυώμαι, θα γελάσετε πολύ.
Απλά μην κάνετε αριθμητικές πράξεις, αφαιρέσεις κυρίως, για να μαντέψετε πότε έπαιζα με αυτά.
Καλά, κάντε ό,τι θέλετε.

Χαρτάκια μάζευα, αλλά όχι ποδόσφαιρο. Ποτέ δε με τρέλαινε το ποδόσφαιρο. Έχω όμως ολόκληρο, συμπληρωμένο το άλμπουμ με  τον Ε.Τ. τον εξωγήινο (ακόμα το έχω). Το ποδόσφαιρο το συμπλήρωνε ο αδερφός μου, αν και δεν αποκλείεται να έχω μαζέψει και κάποια χαρτάκια και εγώ.

Η Μονόπολη, αγαπημένη, αν και με εξενεύριζε ο εμπορικός χαρακτήρας της. Ποτέ δεν κατάφερα να λειτουργήσω ιδιαίτερα εμπορικά, έπρεπε να το είχα καταλάβει από τότε.

Τη φυλακή δεν τη γλίτωνα πάντα στη Μονόπολη.

Από τότε προσπαθούσα να ασχολούμαι με ξενοδοχεία. Τελικά, μπήκα στο χώρο των ανακαινίσεων και είδα τη γλύκα!

Πάζλ, χαρτάκια, συλλογές (από σημαίες μέχρι γραμματόσημα) ήταν επίσηςς στην ημερήσια διάταξη. Βέβαια, οι σημαίες για τα (τωρινά) νέα παιδιά μπορεί και να λειτουργούν ως ιστορικά ντοκουμέντα.

Αγαπημένα χαρτάκια, ειδικά στο σχολικό. Με τον Παναγιώτη, είχαμε διαρκείς αγώνες - τις διαφορές μας τις λύναμε παίζοντας το σαββατοκύριακο πρωτάθλημα πινγκ-πόνγκ ή στο γήπεδο, στην αλάνα πίσω από το σπίτι μου που μαζευόμασταν με τους γείτονες για μπάλα. Καταϊδρωμένοι και βρώμικοι, ψόφιοι αλλά πανευτυχείς. Αυτό το κωλο-"υπερ-ατού" όμως ήταν θέμα. Σοβαρότατο. Ευτυχώς χαζεύαμε τα υπερ-σύγχρονα αυτοκίνητα της εποχής μας. ("Ρε συ, είδα μια Πόρσε!", "αποκλείεται!" - τότε δεν υπήρχαν τόσες πόρσε στην Αθήνα, αλήθεια)

Lego, Playmobile, τα αγαπημένα μου. Έφτιαχνα ό,τι βάλει ο νους σου. και φυσικά, όλα μαζί. Το playmobile ανθρωπάκι έμπαινε στο πειρατικό, έβγαινε στο διαστημικό πλανήτη, πολεμούσε τα star war heroes, χαμός! Και δώστου τα συναρμολογούμενα αεροπλάνα, τα στρατιωτάκια και οι βόλοι αντεπίθεση.

Ωραίες εποχές. Στο Γυμνάσιο άκουγα κάθε Παρασκευή "στούντιο 344" με το Τοπ-Τέν - Μόλις είχα πάρει τις πρώτες μου κασσέτες: Eye of The Tiger, Born In the USA, Ennio Morricone - Music for Films, καταχωνιάζοντας τα (παιδικά - μπλιαχ!) Sound Of Music. Πλέον δεν ήμαστε παιδιά. Σταματήσαμε να βλέπουμε τις Κυριακές Μπένι Χιλλ και Το Πλοίο Της Αγάπης. Δεν είχαμε πλέον ανάγκη τη Μάγια τη Μέλισσα και το Νιλς Χόλγκερσον. Ήμαστε πλέον μεγάλα παιδιά. Μόλις είχε βγει το Ρόκυ και στην τηλεόραση είχε πλέον αρχίσει ο Ιππότης της Ασφάλτου. Επιτέλους, είχαμε μεγαλώσει...

Hλιακή καταιγίδα

Από μικρός απέφευγα να κοιμάμαι. Ακόμα και τώρα, αποφεύγω να χάνω πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου για κάτι που συνήθως δε θυμάμαι, κάτι που δε λειτουργώ συνειδητά, κάτι που με παραπλανά για την ύπαρξή μου. Το αποφεύγω. Άσε που μου θυμίζει κάτι μεσημέρια καλοκαιρινών διακοπών που η μαμά μου με υποχρέωνε να ξεκουραστώ, και γω έκλεινα τα μάτια και άκουγα τη θάλασσα (που ήταν νήνεμη με κόσμα να γλιστράει μέσα της νωχελικά) και θύμωνα.
Μακάρι να μπορούσα να αποφύγω τον ύπνο. Ακόμα χαμογελάω όταν διαβάζω για ανθρώπους που λέγεται ότι κατάφερναν να ζουν με ελάχιστο ύπνο.
Πάραυτα, ΟΜΟΛΟΓΩ, υπάρχουν κάτι μεσημέρια που σέρνομαι, που αποζητώ να λιώσω, να χουζουρέψω, μαχμουρλής, αμίλητος να ζουλάω τη μούρη μου στο μαξιλάρι σα γάτος τεμπέλης μεσημεριανός. Κάτι τέτοια μεσημέρια, με το βαθύ τύμπανο για κομοδίνο, με το ρολόϊ -μπας και ξεχαστώ και χάσω κι άλλο χρόνο- και την κουρτίνα, αυτήν την άτιμη κουρτίνα που αφήνει την υποψία ότι ο ήλιος συνεχίζει να χαϊδεύει τα χέρια, κάτι τέτοια μεσημέρια λοιπόν, τα απολαμβάνω, τα αγαπώ και τα μισώ αυτόχρονα.
Ο τίιτλος της ανάρτησης είναι παγίδα. Όταν ξεκίνησα, σκόπευα να σας πώ ότι αύριο έχει ηλιακή καταιγίδα. Πάρτε ομπρέλλα. 

"Τέλειο!"

Προχτές γύριζα σπίτι με το μετρό.

Αγαπημένη μου συνήθεια τελευταία να ακούω δυνατά ροκ στα ακουστικά και παράλληλα να σκιτσάρω διάφορους ανθρώπους. Μου τραβάνε την προσοχή μου ενίοτε - άλλες πάλι φορές σκιτσάρω απλά για να περάσει η ώρα. Δεν υπάρχει κανόνας. Προχτές λοιπόν, λίγο πριν αποβιβαστώ, μια κυρία ποπυ στεκόταν δίπλα μου αναφώνησε: "τέλειο τό 'κανες". Εγώ εξεπλάγην, αιφνιδιάστηκα, χαμογέλασα, είπα ένα "ευχαριστώ" και βγήκα από το συρμό.

Βγαίνοντας, μου επανήλθε η σκέψη που στριφογυρνάει τόσο συχνά στο μυαλό μου - πόσο απλό είναι να κάνεις κάποιον να χαμογελάσει, ποσο ανιδιοτελές μπορεί να είναι, πόσο σημαντικό.

Συνειδητά προσπαθώ να το κάνω κι εγώ, πολύ καιρό τώρα. Πειραματίζομαι να παρατηρώ τις αντιδράσεις του κόσμου (συχνά των γνωστών μου). Η καλή κουβέντα συχνά, πολύ συχνά, ενοχλητικά συχνά, παρεξηγείται. Σχόλια προκύπτουν - "γιατί το είπε αυτό;", "τί θέλει;", "τί επιδιώκει;"

Πόσο εύκολο είναι να παρεξηγήσει κανείς, και πόσο δύσκολο να ξεπεράσει την ιδιοτέλεια.

Σας παραθέτω κάποιες εικόνες από αυτό που τελευταία εγώ αντιλαμβάνομαι ως "η ποίηση του μετρό", καθημερινοί άνθρωποι σε καθημερινές στιγμές.

Σας αφήνω με μια καθημερινή καληνύχτα, όχι επιτηδευμένη, σε καμμία περίπτωση υστερόβουλη, παντελώς ανιδιοτελή.