Ο σκανταλιάρης, το στόμα και οι Joy Division (!)

Ας αρχίσω τη διατύπωση των σκέψεών μου με μια εξομολόγηση της αγάπης μου για τις σκανταλιές.
Θεωρώ ότι η σκανταλιά είναι υποτιμημένη. Σχεδόν ξεχασμένη. Απορώ, μάλιστα, αν τα νέα παιδιά γνωρίζουν τη σημασία της λέξης. Απορώ αν έρχεται στο μυαλό τους ο Τρελαντώνης, ο αγαπησιάρης, ο τρυφερός, ο πανέκυπνος, ο ζωντανός.
Αλλιώς, τί θάτανε η σκανταλιά; απλά μια "παρέκκλιση"; μια "ανωμαλία", "διαφοροποίηση"  συμπεριφοράς; αυτό που δεν πρέπει; τί πρέπει; γιατί;
Η σκανταλιά είναι κέφι, είναι εξυπνάδα, είναι αυτό που θέλουν να κάνουν και οι υπόλοιποι, και που δεν τολμούν.
Είμαι λοιπόν υπέρμαχος της σκανταλιάς, της καλοπροαίρετης παρέκκλισης από τα καθιερωμένα, τα αποστεγνωμένα και βαρετά. Γι' αυτό και χρησιμοποιώ συχνά την έκφραση "έκανα μια σκανταλιά" ή "έσπασα ένα βάζο".
Σήμερα ήμαστε με την καλή μου στην κουζίνα και ετοιμάζαμε διάφορα αυτοσχέδια -σχεδόν πάντα- πιάτα για αύριο. Δοκιμάζαμε λοιπόν μια "νόστιμη" εκδοχή της ταραμοσαλάτας. Δοκιμάζαμε, αλλάζαμε πιάτα - έπρεπε να πλυθούν. Είχα αποτρελαθεί να γλύφω τα 1000 κουταλάκια που δοκίμαζα πριν τα πλύνω. και φυσικά, το ευλαβικό καθάρισμα του κάθε σκεύους. Πρώτα το γλύφεις, και μετά το πλένεις. Σιγά μην το πλύνεις κατ' ευθείαν! να πάει χαμένο "εκείνο το μικρό, το λίγο, εκείνο που δεν το πιάνει το σφουγγάρι;" Ποτέ!
Περιττό βέβαια να πω ότι σκάσμισα στην ταραμοσαλάτα... (που βγήκε και νόστιμη, και ξυνούλααααααα)

Ομολογώ ότι έχω ένα θέμα με τη γεύση. Σα να επιδιώκω να κατανοήσω τον κόσμο μέσα από τη γεύση, μέσα από το στόμα. Η γεύση είναι συναίσθημα, είναι πάθος, αγάπη.

Τώρα που σας γράφω ακούω Joy Division και σκέφτομαι τους ανθρώπους που αγαπάνε, που δοκιμάζουν που πειραματίζονται, που έχουν τα κότσια να τσαντίζονται, να λατρεύουν, να συναρπάζονται από πράγματα που οι άλλοι βρίσκουν "καθημερινά".

Τα τύμπανα συγκλονίζουν την ψυχή, η φωνή γδέρνει την ψυχή, την κάνει εύφορη, την προετοιμάζει να δεχτεί τον σπόρο της χαράς, της δύναμης.

Μη με ρωτήσετε πώς τα κατάφερα και πήδηξα από την ταραμοσαλάτα στην αγάπη τη στοματική, και μετά στους Joy Division...

Love will tear us apart, 

again...

Λατρεύω το μπάσο μαζί με τα τύμπανα. 

Λέω μετά να βάλω Sound, ή Cave.

Διαστροφικοί ενθουσιασμοί

Παραδέχομαι ότι πρόκειται για αγνή παρθένα διαστροφή. Άλλωστε ποτέ δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο.
Εχτές ήμουν πάλι στην Κω όπου πλέον προχωράει και πάλι το έργο. Πρόκειται για ένα σπα 4.500 τ.μ.
Δουλεύω τη μελέτη εδώ και 10 μήνες. Μια ομάδα επίμονων, πυροβολημένων μηχανικών που ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά. Και το έργο προχωράει. Ο Θοδωρής προχώρησε τις σωληνώσεις της κεντρικής πισίνας που θυμίζει παλιό screen saver των windows, ο Τάσος ξεκινάει καλουπώματα άμεσα και κλείνει ψευδοροφές, ο Νίκος αντέχει τις αρχιτεκτονικές μου παρεμβάσεις και εγώ δοκιμάζω τις αντοχές μου, δεδομένου ότι η ευθύνη είναι μεγάλη. Και γουστάρω, γουστάρω τρελά, κάτι σαν επαγγελματικός οργασμός, και φαντάζομαι τα υδρομασάζ και τα αερομασάζ που θα κάνω εκεί (βλ επόμενη εικόνα)

 Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξεκινήσαμε και το waterpark. Πάλι με την ελπίδα ότι θα προλάβουμε να το φτιάξουμε σε 12 εβδομάδες.

Γιατί μόλις εχτές μπήκε το σφυρί να αρχίσει να σπάει, και ελπίζουμε από δευτέρα να αρχίσουμε να σκάβουμε τις 2 πισίνες. Πολλές αντλίες, μηχανοστάσια, προβληματα καθιζήσεων, και άλλα υπέροχα. Και γω πάλι γουστάρω, τρελαίνομαι, τρελαίνομαι πολύ. Φανατσιώνομαι τις βουτιές μου, το χαβαλέ και τις παρουσιάσεις του έργου μετά. Και μέχρι τότε, με την ελπίδα, το άγχος, και μια διεστραμμένη ηδονή, ένα φλερτ με την εικόνα του τελικού αποτελέσματος. Εμείς οι μηχανικοί μάλλον είμαστε τελικά λίγο μαλάκες, ίσως λιγο βλαμμένοι, δεν ξέρω. Ονειροπαρμένοι, έστω. Και ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε με τα αεροπλάνα πάρε-δώθε, και δώστου τα κινητά, οι τσακωμοί, οι συνεννοήσεις, τα σχέδια, τα σκαριφήματα, οι μουντζούρες. Χτές κατεβήκαμε με το Νίκο αυθημερόν πάλι. Στήνουμε και κάτι γραφεία εκεί, αλλά τίποτα τόσο ενδιαφέρον όσο τα άλλα. 

" Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία", είπε ο Τάσος, και έφαγε άλλο ένα λουκουμαδάκι που είχε φέρει στο εργοτάξιο (και αυτό πληρωμένο με την ελπίδα).

"έλα, και θα βγει ωραίο τελικά" - η ψυχή μας το ξέρει. Και γουστάρουμε όλοι μαζί.