το ξυπόλυτο κολλέγιο

Μου το πρότεινε η Μ.
Με άφησε άναυδο. Καιρό είχα να δω κάτι που να αξίζει να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι.
πολύ θερμά ευχαριστώ.

http://www.youtube.com/watch?v=4XMi98dHfvU&feature=youtu.be

Ναυαγός με αμνησία, κάπου, κάποτε

Εχτές, μαζεμένοι με φίλους ξεκινήσαμε μια συζήτηση:
-Αν έπρεπε να καταστραφεί ο κόσμος και εσύ μπορείς να σώσεις 1 βιβλίο, ποιό θα ήταν αυτό;
(Δε μιλούσα)
Συχεχίζει η κουβέντα:
-Αν έπρεπε να καταστραφεί ο κόσμος και εσύ μπορείς να σώσεις 1 κινηματογραφικό έργο, ποιό θα ήταν αυτό;
(Πάλι δε μιλούσα)
-
Μίλησα:
Εγώ λοιπόν θα ήθελα να γίνει (έστω, σαν πείραμα) μια ολική επαναφορά.
ένα ξαναξεκίνημα της Ιστορίας.
Να δώσουμε την ευκαιρίακάπου, κάποτε, σε κάποιους ανθρώπους ναξαναρχίσουν απ' την αρχή, ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΤΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
Να μην υπάρχουν έθιμα, Κολοκοτρώνηδες, Χίτλερ και Μεγαλέξαντροι. Να μην υπάρχουν Παρθενώνες, Πλάτωνες και Αινστάϊν.
Να αρχίσουμε απ΄την αρχή, σα ναυαγοί κάπου χωρίς κάποτε.
Να δούμε πως θα προχωρήσει.
Και φυσικά, είμαι σίγουρος, κάποιος νέος Χίτλερ θα προκύψει, μπορεί να τον λένεε Μήτσο, δεν ξέρω, αλλά σίγουρα θα προκύψει. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση.

Επιστρέφω στην αρχική ερώτηση:
-Αν έπρεπε να καταστραφεί ο κόσμος και εσύ μπορείς να σώσεις 1 βιβλίο,
μπορείς να μη σώσεις τίποτα και να ξαναρχίσεις απ' την αρχή;
Μπορείς να σώσεις μόνο ό,τι είναι μέσα στο κεφάλι σου, τοο μυαλό σου και την καρδιά σου και να μην έχεις ανάγκη τίποτα και κανέναν;
Μπορείς να αφήσεις τα ενθύμια, τις κάρτες και τα αντικειμενάκια και να μάθεις να σώνεις το μυαλό σου; ε; μπορείς;




 

Ποιός χέζει τον M.C.Escher

Κατ αρχήν να εξηγηθούμε:
Λατρεύω τον Έσερ, τρελαίνομαι για τον έσερ - από μικρός προσπαθούσα να τον καταλάβω, φλέρταρα με τις τεχνικές του, με την πολυπλοκότητα της σκέψης του, με τη γραφή και το τρελομυαλό του. Και γι' αυτό και βλέπω ό,τι θέλω γύρω μου, χωρίς να δίνω δεκάρα για αυτό που βλέπουν οι άλλοι.
Αυτός είναι ο καθρέφτης του παππού του μπαμπά μου, που εδώ και κάποια χρόνια φιλοξενώ και απολαμβάνω (όχι τον παππού - τον καθρέφτη).
Τις προάλλες λοιπόν, κατά τις αργάμισυ, μούρθε η φαεινή ιδέα, λίγο πριν πέσω ξερός να κοιμηθώ, ότι ο καθρέφτης βλέπει το χώρο διαφορετικά. έπιασα λοιπόν κουβεντούλα μαζί του, και τελικά με έπεισε. Ο τύπος είναι ασύλλυπτος (ο καθρέφτης, πάντα). Βλέπει τον κόσμο κομμάτια, τον σπάει σε σκιές, Όπως τού'ρθει κάθε φορά. να φανταστείτε, ακόμα και τις σκιές αποφασίζει - σαν ένα  θεατρικό χώρο-έργο με σκιές (shadow play - για τους "ροκ-ειδικούς").
Ε, λοιπόν, εκείνη την ημέρα, ακόμα και το τριαντάφυλλο έσπρωξε τελευταία στιγμή στην εικόνα μου, γιατί "ήθελε" (λέει) "παρέα".
"Ε, μα! Βλαμμένος είσαι!", του είπα, γύρισα το διακόπτη μου στο "οφφ" και πήγα να κοιμηθώ.
Αυτή τη στιγμή, για να γνωρίζετε, κοιμάμαι.
Εσείς είστε μία σκέψη μου, ένα μέρος ενός ονείρου, ενός καθρεφτίσματος, μιας αντανάκλασης,
ένα παιχνίδι οπτικής - και μόνο.
Κορνέλλιους, sweet dreams!

Yπέροχες θολές, και μη.

Δεν ξέρω τί λένε  οι επαγγελματίες φωτογράφοι και οι ειδικοί,

ξέρω όμως ότι αγαπώ πολύ το συγκεχυμένο, το υποκειμενικό, αυτό που δεν είναι κάτι συγκεκριμένο.

Αγαπώ αυτά τα μικρά πράγματα που αλλάζουν ανάλογα με τη ματιά σου, και τελικά μόνο εσύ βλέπεις έτσι. Δεν αντέχω το βάρος του συγκεκριμένου...

Ίσως να φταίει η πραγματικότητα όπως την ονομάζουν οι σοφοί, οι επιστήμονες. Για μένα η πραγματικότητα είναι βαρετή και λυγίζει από το ίδιο της το βάρος, δυσκίνητη.

Εμένα λοιπόν δε μ' αρέσει η (δική Τους) πραγματικότητα. Έχω τη δική μου, που πολύ την αγαπώ, και όταν δεν υπάρχει, τη φτιάχνω.