Έχει τρυπήσει ο Κόσμος με τρόπο ακατάστατο - έχει γίνει σαν ελβετικό τυρί, τυρί έμμενταλ. Οπότε τρέχω και βουτάω αχόρταγα μέσα στις τρύπες, μέσα στις σχισμές και χαραμάδες, γλιστράω στα τοιχώματα της όποιας πραγματικότητάς του και βρίσκομαι σε άλλη θέση (θυμάσαι το παιχνίδι "φιδάκι", ή έστω, το αγγλικό ανάλογο "snakes and ladders" ;;;).
Βρίσκω ακαταμάχητα γοητευτικούς αυτούς τους Προσωρινούς Κόσμους, που γδύνονται όλη τη σοβαρότητα και την οριστικότητα της πραγματικότητας. Τους βρίσκω εκστατικούς και απόλυτα Ερωτικούς. Φλερτάρω με τους Κόσμους τούτους και μπαινοβγαίνω στις εναλλακτικές πραγματικότητες με την άνεση που μου έχει εξασφαλίσει η οργιώδης φαντασία μου. Ο οποιοσδήποτε "φυσιολογικός" συνοδοιπόρος θα εκνευριζόταν με αυτήν την "φαντασιόπληκτη" αντίληψη του Κόσμου με τον ίδιο τρόπο που εγώ βρίσκω τους "φυσιολογικούς" βαρετούς και μονότονους, κάτι σαν πολυκαιρισμένη σούπα αγορασμένη σε μικρό συνοικιακό μίνι μάρκετ.
Χοροπηδάω λοιπόν εκστατικά, και η απόλαυση κάθε ρανίδας αντίληψης είναι σε οργασμικό επίπεδο.
Προσωρινές Πραγματικότητες, οριακές ισορροπίες, σας αγαπώ!
Κυριακή 24 Ιουλίου 2011
Σάββατο 23 Ιουλίου 2011
Συζητήσεις;
Αφορμή η αγαπητή Τζοάν και η τελευταία της ανάρτηση-
Συζήτηση είναι να συ-ζητάς την αλήθεια για κάποιο θέμα μέσα από ανταλλαγή απόψεων και με τη βοήθεια κάποιων επιχειρημάτων.
Συζήτηση δεν είναι να πετάμε στο τραπέζι ένα σωρό πληροφορίες που ακούσαμε από κάπου, ως αναμεταδότες. Παράδειγμα: "Λένε ότι...μπλαμπλα μπλα" (άλλοι λένε)
Απαντάει ο συνομιλητής: "και γω άκουσα, ....μπλα μπλα μπλα".(άκουσα από άλλους να λένε)
Ξαναπαντάει ο πρώος: "ναι, αλλά λένε ότι......μπλλα μπλα μπλα"(λένε, άλλοι)
Αυτή είναι αλόγιστη και άκριτη αναμετάδοση πληροφοριών, η αλήθεια των οποίων είναι σχετική. Δεν είναι συζήτηση. Συζήτηση είναι να κρίνεις, να τοποθετήσαι, να επιχειρείς να πείσεις και να δέχεσαι να πειστείς. Συζήτηση είναι η αναζήτηση με τη βοήθεια και τη συμμετόχή άλλων, προϋποθέτει την ενεργή προσπάθεια,τη συμβολή.
Διαφορετικά, είναι ένα τραπέζι επάνω στο οποίο πετάμε όλοι τα σκουπίδια μας,τις πληροφορίες που μας προμηθεύουν άλλοι, τα σκουπίδια μας, καλά το είπα, ένα τραπέζι χωρίς λόγο, μιαάρρωστη βαριεστημάρα. Τέτοιες συζητήσεις είναι συνήθως (να δώσω και ένα παράδειγμα) αυτέςπου λαμβάνουν χώρα στα γαμοτράπεζα-δεξιωσο-τράπεζα, συζητήσεις τελείως κοινότοπες, ανούσιες, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Κορωνίδα -κατά τη γνώμη μου- αποτελεί η κουβέντα του τύπου: "τί θα κάνεις το καλοκαίρι"
Ποιό καλοκαίρι; μήπως εννοείς τον αύγουστο; ή μήπως εννοείς τις 10 ρημάδες μέρες που θα καταφέρεις (αν καταφέρεις) να πάρεις άδεια από τη δουλειά σου; καλοκαίρι=διακοπές;
Στο σχολείο μου λέγανε ότι το καλοκαίρι είναι μια εποχή. Ολόκληρη, όχι μισή. Μου λέγανε ότι είναι 3 μήνες - ολόκληροι, δηλαδή 90 μέρες πάνω κάτω. Και όχι 10 μέρες. λάθος μου το λέγανε; λάθος το έμαθα; Μπας και είμαι εγώ ο βλάξ, βλακίστερος όλων, και το αντιλαμβάνομαι έτσι;
μήπως να το συ-ζητήσουμε;
Συζήτηση είναι να συ-ζητάς την αλήθεια για κάποιο θέμα μέσα από ανταλλαγή απόψεων και με τη βοήθεια κάποιων επιχειρημάτων.
Συζήτηση δεν είναι να πετάμε στο τραπέζι ένα σωρό πληροφορίες που ακούσαμε από κάπου, ως αναμεταδότες. Παράδειγμα: "Λένε ότι...μπλαμπλα μπλα" (άλλοι λένε)
Απαντάει ο συνομιλητής: "και γω άκουσα, ....μπλα μπλα μπλα".(άκουσα από άλλους να λένε)
Ξαναπαντάει ο πρώος: "ναι, αλλά λένε ότι......μπλλα μπλα μπλα"(λένε, άλλοι)
Αυτή είναι αλόγιστη και άκριτη αναμετάδοση πληροφοριών, η αλήθεια των οποίων είναι σχετική. Δεν είναι συζήτηση. Συζήτηση είναι να κρίνεις, να τοποθετήσαι, να επιχειρείς να πείσεις και να δέχεσαι να πειστείς. Συζήτηση είναι η αναζήτηση με τη βοήθεια και τη συμμετόχή άλλων, προϋποθέτει την ενεργή προσπάθεια,τη συμβολή.
Διαφορετικά, είναι ένα τραπέζι επάνω στο οποίο πετάμε όλοι τα σκουπίδια μας,τις πληροφορίες που μας προμηθεύουν άλλοι, τα σκουπίδια μας, καλά το είπα, ένα τραπέζι χωρίς λόγο, μιαάρρωστη βαριεστημάρα. Τέτοιες συζητήσεις είναι συνήθως (να δώσω και ένα παράδειγμα) αυτέςπου λαμβάνουν χώρα στα γαμοτράπεζα-δεξιωσο-τράπεζα, συζητήσεις τελείως κοινότοπες, ανούσιες, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Κορωνίδα -κατά τη γνώμη μου- αποτελεί η κουβέντα του τύπου: "τί θα κάνεις το καλοκαίρι"
Ποιό καλοκαίρι; μήπως εννοείς τον αύγουστο; ή μήπως εννοείς τις 10 ρημάδες μέρες που θα καταφέρεις (αν καταφέρεις) να πάρεις άδεια από τη δουλειά σου; καλοκαίρι=διακοπές;
Στο σχολείο μου λέγανε ότι το καλοκαίρι είναι μια εποχή. Ολόκληρη, όχι μισή. Μου λέγανε ότι είναι 3 μήνες - ολόκληροι, δηλαδή 90 μέρες πάνω κάτω. Και όχι 10 μέρες. λάθος μου το λέγανε; λάθος το έμαθα; Μπας και είμαι εγώ ο βλάξ, βλακίστερος όλων, και το αντιλαμβάνομαι έτσι;
μήπως να το συ-ζητήσουμε;
Κυριακή 17 Ιουλίου 2011
Αποχαυνώσιους!
Προχτές παρασκευή υποσχέθηκα στην καλή μου κάτι που δείχνει πραγματική αφοσίωση και αυταπάρνηση:
Υποσχέθηκα να πάμε σινεμά με τηην αδερφή της και τον άντρα της στο Χάρι Πόττερ.
Μα, τί καλό παιδί που είμαι... Πόσο υποστηρίζω τη σύσφιξη των οικογενειακών σχέσεων...
ΛΟΙΠΟΝ, ΤΕΤΟΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΙΧΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΩ.
Θα μου πεις: "καλά, δεν το φαντάστηκες; δεν έχεις δει κανένα άλλο Πόττερ, έβερ;"
Και φυσικά έχεις δίκιο.
πρέπει να σημειωθούν οι συνθήκες:
1. ήμουν ξύπνιος από τις 05:30 και ως εκ τούτου ήμουν εντελώς κομμάτια.
2. μια μαλάκω-γάτα είχε μόλις χέσει 2 σειρές παραπίσω και βρώμαγε η ψυχή μου η ίδια
3. ακριβώς από πίσω μας ήταν ένα παιδάκι καθυστερημένο, με όλη τη φασαρία που αυτό συνεπάγεται
4. οι θέσεις ήταν πιο στενές και από την ουρά στο ΤΣΜΕΔΕ όταν πας να εισπράξεις τα τρομερά 6,40 € από την εξαγωγή του φρονιμήτη σου.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στρρρρρρρρρρρρριμώχτηκα ανάμεσα στις θέσεις, και, παρά τις αγαθές και καλοπροαίρετες προσπάθειες τηα παρέας μου, κατέρρευσα απολαυστικά σε ένα ύπνο παράνομο, κάτι σαν την ολέθρια σχέση, ή έστω, σαν τότε που έπαιζε τη Διπλή ζωή της βερόνικας και ο μπαμπάς μου είδε μόνο τη μία. Κάπως έτσι.
Ξυπνώντας ανά διαστήματα, έπιανε το μάτι μου και τ αφτί μου ένω σωρό μαλακίες.
Ο Χάρι Πόττερ, που πιο πολύ έμοιαζε με Αγανακτισμένο Δημόσιο Υπάλληλο 2 μήνες πριν το Εφάπαξ, με μια κλαψιάρικη βρωμερή φάτσα, ήταν αξιοπρόσεκτα χάλιας. Ρε γαμώτο, όλα αυτά τα παιδάκια που ήταν συμπαθέστατα στο πρώτο μέρος του σήκουελ, έχουν ήδη γεράσει, ρέψει, σαπίσει, φρρρρρρρίκη!
Για την υπόθεση, άστα, βράστα. Τέτοιος αχταρμάς, τέτοιος μπουφές μαλακίας, πρωτοφανής. Πλήρως ασύνδετα όλα όσα έδειχνε, εντελώς αναίτια, σε μια σούπα ολοκληρωτικής παρ-άνοιας, φρενήτιδας σε μια αισθητικά βαρύγδουπη μαυρίλα και σκοτεινιά χωρίς λόγο.
Και γεννιούνται οι απορίες:
Τί έγινε με τα παραμύθια που μας έφτιαχναν τη διάθεση; που μας έκαναν να γελάμε και να συγκινούμαστε, που είχαν αγάπη και καλοσύνη, που δεν είχαν κεφάλια κομμένα και φίδια και παραμορφωμένους σίριαλ-κίλλερς. Τί έγινε στα παραμύθια που είχαν πρωτότυπα ονόματα και δεν έκλεβαν ό,τι μπορούσαν εδώ και κει, τί έγινε με τα σενάρια που μας ταξίδευαν στο χώρο του φαντασιακού, που έσκαβαν στην ψυχή μας, και ανακινούσαν σύσσωμη την ψυχή μας και μας συγκλόνιζαν;
Ποιό παιδάκι ξέρει τον Αίσωπο και τον Άντερσεν, τον υπέροχο Μίκαελ Έντε αντί για τον Παπάρι-Πόττερ και την Καλομοίρα;
Δεν ξέρω ρε παιδιά, μάλλον εγώ φταίω, μάλλον γερνάω, ταιριάζω με τα άλλα προς απόσυρση μοντέλα της εποχής μου, λατρεύω τη μουσική των 70ς και 80ς ακροβώς όπως η μαμά μου τρελλαινόταν για Τσα-τσά, Πλάττερς και Πρίσλεϋ.
Μάλλον έτσι, σίγουρα έτσι.
Τουλάχτιστον ακόμα βλέπω (για 1000-οστή φορά) τον Πόλεμο των Άστρων με το Χάν Σόλο και την Κοντή, τον Ιντιάνα και το Σούπερμαν, κ.ο.κ.
Για να σας προλάβω, δηλώνω απροκάλυπτα πως ο Στριμμένος εδώ πέρα είμαι εγώ, απολαυστικά αντιδραστικός και αντιΒραστικός.
Και τώρα που σας γράφω ακούω Billy Idol από τις εποχές που ήταν ακόμη παιδάκι, και ήμαστε και εμείς παιδάκια, και είχαμε όνειρο να μεγαλώσουμε, και επαναστατούσαμε, και η μαμά μας μας άφηνε να βγούμε αρκεί να είμαστε πίσω το αργότερο στις 12.30.
Έτσι.
Υποσχέθηκα να πάμε σινεμά με τηην αδερφή της και τον άντρα της στο Χάρι Πόττερ.
Μα, τί καλό παιδί που είμαι... Πόσο υποστηρίζω τη σύσφιξη των οικογενειακών σχέσεων...
ΛΟΙΠΟΝ, ΤΕΤΟΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΙΧΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΩ.
Θα μου πεις: "καλά, δεν το φαντάστηκες; δεν έχεις δει κανένα άλλο Πόττερ, έβερ;"
Και φυσικά έχεις δίκιο.
πρέπει να σημειωθούν οι συνθήκες:
1. ήμουν ξύπνιος από τις 05:30 και ως εκ τούτου ήμουν εντελώς κομμάτια.
2. μια μαλάκω-γάτα είχε μόλις χέσει 2 σειρές παραπίσω και βρώμαγε η ψυχή μου η ίδια
3. ακριβώς από πίσω μας ήταν ένα παιδάκι καθυστερημένο, με όλη τη φασαρία που αυτό συνεπάγεται
4. οι θέσεις ήταν πιο στενές και από την ουρά στο ΤΣΜΕΔΕ όταν πας να εισπράξεις τα τρομερά 6,40 € από την εξαγωγή του φρονιμήτη σου.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στρρρρρρρρρρρρριμώχτηκα ανάμεσα στις θέσεις, και, παρά τις αγαθές και καλοπροαίρετες προσπάθειες τηα παρέας μου, κατέρρευσα απολαυστικά σε ένα ύπνο παράνομο, κάτι σαν την ολέθρια σχέση, ή έστω, σαν τότε που έπαιζε τη Διπλή ζωή της βερόνικας και ο μπαμπάς μου είδε μόνο τη μία. Κάπως έτσι.
Ξυπνώντας ανά διαστήματα, έπιανε το μάτι μου και τ αφτί μου ένω σωρό μαλακίες.
Ο Χάρι Πόττερ, που πιο πολύ έμοιαζε με Αγανακτισμένο Δημόσιο Υπάλληλο 2 μήνες πριν το Εφάπαξ, με μια κλαψιάρικη βρωμερή φάτσα, ήταν αξιοπρόσεκτα χάλιας. Ρε γαμώτο, όλα αυτά τα παιδάκια που ήταν συμπαθέστατα στο πρώτο μέρος του σήκουελ, έχουν ήδη γεράσει, ρέψει, σαπίσει, φρρρρρρρίκη!
Για την υπόθεση, άστα, βράστα. Τέτοιος αχταρμάς, τέτοιος μπουφές μαλακίας, πρωτοφανής. Πλήρως ασύνδετα όλα όσα έδειχνε, εντελώς αναίτια, σε μια σούπα ολοκληρωτικής παρ-άνοιας, φρενήτιδας σε μια αισθητικά βαρύγδουπη μαυρίλα και σκοτεινιά χωρίς λόγο.
Και γεννιούνται οι απορίες:
Τί έγινε με τα παραμύθια που μας έφτιαχναν τη διάθεση; που μας έκαναν να γελάμε και να συγκινούμαστε, που είχαν αγάπη και καλοσύνη, που δεν είχαν κεφάλια κομμένα και φίδια και παραμορφωμένους σίριαλ-κίλλερς. Τί έγινε στα παραμύθια που είχαν πρωτότυπα ονόματα και δεν έκλεβαν ό,τι μπορούσαν εδώ και κει, τί έγινε με τα σενάρια που μας ταξίδευαν στο χώρο του φαντασιακού, που έσκαβαν στην ψυχή μας, και ανακινούσαν σύσσωμη την ψυχή μας και μας συγκλόνιζαν;
Ποιό παιδάκι ξέρει τον Αίσωπο και τον Άντερσεν, τον υπέροχο Μίκαελ Έντε αντί για τον Παπάρι-Πόττερ και την Καλομοίρα;
Δεν ξέρω ρε παιδιά, μάλλον εγώ φταίω, μάλλον γερνάω, ταιριάζω με τα άλλα προς απόσυρση μοντέλα της εποχής μου, λατρεύω τη μουσική των 70ς και 80ς ακροβώς όπως η μαμά μου τρελλαινόταν για Τσα-τσά, Πλάττερς και Πρίσλεϋ.
Μάλλον έτσι, σίγουρα έτσι.
Τουλάχτιστον ακόμα βλέπω (για 1000-οστή φορά) τον Πόλεμο των Άστρων με το Χάν Σόλο και την Κοντή, τον Ιντιάνα και το Σούπερμαν, κ.ο.κ.
Για να σας προλάβω, δηλώνω απροκάλυπτα πως ο Στριμμένος εδώ πέρα είμαι εγώ, απολαυστικά αντιδραστικός και αντιΒραστικός.
Και τώρα που σας γράφω ακούω Billy Idol από τις εποχές που ήταν ακόμη παιδάκι, και ήμαστε και εμείς παιδάκια, και είχαμε όνειρο να μεγαλώσουμε, και επαναστατούσαμε, και η μαμά μας μας άφηνε να βγούμε αρκεί να είμαστε πίσω το αργότερο στις 12.30.
Έτσι.
Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011
Σάκ Βουαγιάζ!
Πάει πολύς καιρός από την τελευταία μας φορά. Πολλή πίεση, πολύ τρέξιμο, δυσκολία γενική την οποία, φυσικά, όλοι βιώνουμε. και έτσι δεν είχα διάθεση να κάτσω να μαζέψω τις σκέψεις μου και να τις υποχρεώσω να σταθούν στη θέση τους.
Παρόλη όμως τη γενική δυσκολία, η μόνιμη (πια) σύντροφός μου, η Αισιοδοξία, δε με έχει εγκαταλείψει.
Και, ευτυχώς, σε αυτό το καθημερινό ντουβάρι που μας αγκαλιάζει, βρίσκονται κάποιες χαραμάδες χαράς και γέλιου.
Κάθε φορά που βλέπω αυτόν τον τυπάκο να λέει το "11888-τυχαίο, δε νομίζω!", ή κάθε φορά που απολαμβάνω τον άλλο τυπάκο να λέει στις τουριστριούλες "avec... Pi-sci-ne???", πεθαίνω στα γέλια. σα μικρό παιδί που παρακαλάει τους δικούς του να του πούν και να του ξαναπούν το ίδιο αστείο εκατό φορές, και σε κάθε ένα άκουσμα να πέφτει κάτω από τα γέλια.
Είναι, ρε παιδί μου, μερικοί άνθρωποι που τό χουν στο αίμα τους το χιούμορ. Που νομίζεις ότι και η ψυχή τους, αν την ανοίξεις στα δύο, θα βρεις μέσα γέλια και κέφια και χαμόγελα. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΞΥΠΝΟΙ, γιατί τελικά, περί αυτού πρόκειται. Ο βλάκας δε διαθετει χιούμορ. Αυτή είναι η πεποίθήσή μου. Το χιούμορ είναι καθαρά θέμα εξυπνάδας. και οι διαφημίσεις του cosmote, εν γένει, είναι ιδιαιτέρως απολαυστικές.
Επαναλαμβάνουμε τις ατάκες, τις φιλοξενούμε στην καθημερινότητά μας, τις αγκαλιάζουμε καθημερινά. Εγώ πλέον χαιρετάω πολύ συχνά λέγοντας "Σάκ Βουαγιάζ". (για κάποιους που ξέρουν πόσο βλαμμένος είμαι, αυτό δεν είναι διόλου περίεργο). Κάποιοιο μεγαλύτεροι κολλάνε. Δεν αναγνωρίζουν τον κώδικα, δεν πιάνουν το αστείο, σχεδόν ενοχλούνται. Οι νεώτεροι, απενδύονται αυτοστιγμεί την επίφαση της σοβαρότητας και ανταποκρίνονται με γέλια. Και για μένα, ο χαιρετισμός τούτος κάτι σημαίνει, και κάτι επισημαίνει:
Το χλευασμό της συμβατικότητας έναντι της οικειοποίησης του διαφορετικού, ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ένα λογοπαίγνιο για τους επίδοξους εραστές των λέξεων, της γλώσσας, και άλλων οργάνων επικοινωνίας...
Αν, παρόλα αυτά, πέρασε από το μυαλό σας ότι με αυτόν τον τίτλο της σημερινής, παραδοσιακά πρωινής, ανάρτησης, σας αφήνω (διακοπές / μόνιμες διακοπές / κλπ), τότε λανθάνετε. Τσού. Δεν πάω πουθενά. Συνεχίζω να είμαι εδώ, με διάθεση να είμαι περισσότερο Εδώ και λιγότερο Εκεί, παρόλο που το Εκεί μας έχει ψιλοπηδήξει τελευταία.
Ελπίζω να είστε όλλοι καλά, θα έρθω για γλυκό περγαμόντο ή βυσσινάκι, μια υπέροχα καλοκαιρινή απογευματινή επίσκεψις κατ' οίκον. Φιλάκια σε όλα τα παιδάκια. Καλημέρα. (πέρασε η ώρα, σχεδόν μεσημερι, 06:40...)
Παρόλη όμως τη γενική δυσκολία, η μόνιμη (πια) σύντροφός μου, η Αισιοδοξία, δε με έχει εγκαταλείψει.
Και, ευτυχώς, σε αυτό το καθημερινό ντουβάρι που μας αγκαλιάζει, βρίσκονται κάποιες χαραμάδες χαράς και γέλιου.
Κάθε φορά που βλέπω αυτόν τον τυπάκο να λέει το "11888-τυχαίο, δε νομίζω!", ή κάθε φορά που απολαμβάνω τον άλλο τυπάκο να λέει στις τουριστριούλες "avec... Pi-sci-ne???", πεθαίνω στα γέλια. σα μικρό παιδί που παρακαλάει τους δικούς του να του πούν και να του ξαναπούν το ίδιο αστείο εκατό φορές, και σε κάθε ένα άκουσμα να πέφτει κάτω από τα γέλια.
Είναι, ρε παιδί μου, μερικοί άνθρωποι που τό χουν στο αίμα τους το χιούμορ. Που νομίζεις ότι και η ψυχή τους, αν την ανοίξεις στα δύο, θα βρεις μέσα γέλια και κέφια και χαμόγελα. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΞΥΠΝΟΙ, γιατί τελικά, περί αυτού πρόκειται. Ο βλάκας δε διαθετει χιούμορ. Αυτή είναι η πεποίθήσή μου. Το χιούμορ είναι καθαρά θέμα εξυπνάδας. και οι διαφημίσεις του cosmote, εν γένει, είναι ιδιαιτέρως απολαυστικές.
Επαναλαμβάνουμε τις ατάκες, τις φιλοξενούμε στην καθημερινότητά μας, τις αγκαλιάζουμε καθημερινά. Εγώ πλέον χαιρετάω πολύ συχνά λέγοντας "Σάκ Βουαγιάζ". (για κάποιους που ξέρουν πόσο βλαμμένος είμαι, αυτό δεν είναι διόλου περίεργο). Κάποιοιο μεγαλύτεροι κολλάνε. Δεν αναγνωρίζουν τον κώδικα, δεν πιάνουν το αστείο, σχεδόν ενοχλούνται. Οι νεώτεροι, απενδύονται αυτοστιγμεί την επίφαση της σοβαρότητας και ανταποκρίνονται με γέλια. Και για μένα, ο χαιρετισμός τούτος κάτι σημαίνει, και κάτι επισημαίνει:
Το χλευασμό της συμβατικότητας έναντι της οικειοποίησης του διαφορετικού, ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ένα λογοπαίγνιο για τους επίδοξους εραστές των λέξεων, της γλώσσας, και άλλων οργάνων επικοινωνίας...
Αν, παρόλα αυτά, πέρασε από το μυαλό σας ότι με αυτόν τον τίτλο της σημερινής, παραδοσιακά πρωινής, ανάρτησης, σας αφήνω (διακοπές / μόνιμες διακοπές / κλπ), τότε λανθάνετε. Τσού. Δεν πάω πουθενά. Συνεχίζω να είμαι εδώ, με διάθεση να είμαι περισσότερο Εδώ και λιγότερο Εκεί, παρόλο που το Εκεί μας έχει ψιλοπηδήξει τελευταία.
Ελπίζω να είστε όλλοι καλά, θα έρθω για γλυκό περγαμόντο ή βυσσινάκι, μια υπέροχα καλοκαιρινή απογευματινή επίσκεψις κατ' οίκον. Φιλάκια σε όλα τα παιδάκια. Καλημέρα. (πέρασε η ώρα, σχεδόν μεσημερι, 06:40...)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)