Ο Ριρής ο Αεροπόρος

Όταν ήμουν μικρός, η μαμά μου μού διάβαζε το παραμύθι "Ο Ριρής ο Αεροπόρος", για ένα σκυλάκι που ήθελε να μάθει να πετάει στα σύννεφα.
Ειλικρινά, δε με ενδιαφέρει καθόλου ο Freud με τα οιδιπόδειά του, ο Jung με τα όνειρά του, ή έστω, ο Adler. Με διασκεδάζει, με γαργαλάει όμως η σκέψη ότι επιστρέφουμε σε αυτά που αρχικά αγαπήσαμε από μικροί.

Έτσι κι εγώ, ίδιος ο Ριρής, αγαπώ να πετάω στα σύννεφα, να είμαι ψηλά, να χαζεύω τη Γη και τον Κόσμο ολόκληρο. Να καταλαβαίνω πώς δένονται μεταξύ τους Βουνά, Θάλασσες και Κόλποι, να ξετρυπώ τα Σύννεφα τρέχοντας δίπλα στις Ηλιαχτίδες. Φαντασιώνομαι με εμμονή να χαϊδεύω λόφους και θάλασσες. Καταστρώνω χάρτες δικούς μου*, χάρτες ναυτικούς, χάρτες Αισθήσεων, Χάρτες Εντυπώσεων, Χάρτες Χρόνου και Αναμνήσεων, Χάρτες Συναισθηματικών Εντάσεων.
Αποτυπώματα των Στιγμών οι Εικόνες.
Παράνομος ηδονοβλεψίας της ζωής, εγώ, ο Ριρής ο Αεροπόρος, πετάω πάλι στα σύννεφα και χάνομαι στο ηλιοβασίλεμα.

                                                               
 * στη βιβλιογραφία οι "νοητικοί χάρτες" (mental maps) αναφέρονται στην ψυχολογία του χώρου και στη συναισθηματική ανάλυση του τοπίου. 

To self-κούρεμα

Το αυτο-κούρεμα δεν είναι κακό.

Πότε συμβαίνει: Συνήθως πας στο μπάνιο, περνάς μπροστά από τον καθρέφτη, και κοντοστέκεσαι.
Αυτό είναι το δύσκολο σημείο: κοντοστέκεσαι. Κοιτάς τη φάτσα σου. Σκέφτεσαι. (ανέκαθεν κακή συνήθεια). Σημαντική παρατήρηση: τί μουσική ακούς. Αν ακούς πόπ, τα πράγματα μπορεί να μην είναι τόοοσο κακά. Αν ακούς ρόκ, τότε ίσως και να είναι φρόνιμο να ανησυχήσεις λιγουλάκι. Ένδειξη του κινδύνου: χαμογελάς. όχι απλά, όχι γλυκά, όχι σχεδόν χαζοχαρούμενα, κάπως διαφορετικά. Ζοφερά. και παιχνιδιάρικα. Προσοχή αν ακούς ψυχεδελικό ροκ - ειδικά τίποτα Ufo, παλιά floyd (ιδιαίτεερη προσοχή στο atom heart mother), παλιά zeppelin (ιδιαίτερος κίνδυνος: houses of the holy).
Eπόμενο βήμα η επιλογή ψαλιδιού. Αν έχεις μόλις ξυπνήσει, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Αν είναι δευτέρα, τότε ακόμα μεγαλύτερη προσοχή. Το ψαλιδάκι των νυχιών δε διαθέτει ευστάθεια, δεν έχει ικανή σάρωση του όγκου, είναι στραβό, αλλού στοχεύεις κι αλλού πάει. Βασικό εργαλείο ένα μεγάλο, ευρύχωρο, απολαυστικόοοοοοοοοο ψαλίδι. Το χρώμα δεν έχει μεγάλη σημασία. πιστεύω πάντως ότι το κόκκινο δείχνει καλύτερα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΚΟΝΤΑ, Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ:
Πιθανότητα 1: "τί κάνεις εκεί; πάλι θα γεμίσεις το μπάνιο τρίχες;!!!! έλα δω να σε βοθήσω" Σε αυτήν την περίπτωση το αποτέλεσμα είναι σίγουρα καλύτερο, αλλά χάνεις από την απόλαυση του να τα κάνεις όλα χάλια, να δυναμώσεις τη μουσική και να βάλεις ποτάκι παράλληλα με το κούρεμα.
Πιθανότητα 2: το κάνεις στα κρυφά, με την απόλαυση του απαγορευμένου καρπού. ¨Εχει την πλάκα του, αλλά χάνεΙς από την απόλαυση του να τα κάνεις όλα χάλια.
Ξαναπάμε πίσω στην περίπτωση που είσαι μόνος.

Το εύκολο μέρος; τραβάς τα μαλλιά σου προς όλες τις κατευθύνσεις μέχρι να ξεδιπλωθούν. Να πάνε όπου τα φωτίσει ο θεός (και αφού δεν πιστεύω στο θεό, φαντάσου πού πάνε). Αφού γίνεις σα θάμνος, ΠΥΡ ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΗ!
Σημαντικές λεπτομέρειες:
1. καλό θα ήταν να μην έχεις πιεί (ή έστω, όχι πάνω από 2 ποτά)  προτού χαμογελάσεις ζοφερά στον καθρέφτη.
2. χρήσιμο είναι να μην είσαι θυμωμένος. Μπορεί να αποβεί μοιραίο στην εμφάνισή σου.
3. πάντα καθαρίζουμε εξονυχιστικά μετά το κούρεμα κάθε είδους.
4. μπανάκι. Μπανάκι μετά. Οπωσδήποτε! Και μόλις βγείς απ' τη μπανιέρα/ντουσιέρα, μιά δεύτερη γύρα. Αν η γύρα είναι ποτάκια, μπορείς να ξανασυνεχίσεις. Καλού-κακού  όμως, πάρε το 166 πριν ξαναξεκινήσεις. Το Van Gogh τον ξέρεις; λέγεται ότι άκουγε πολύ psychedelic rock τότε. Ο αδελφός του δεν προλάβαινε να τον μαζεύει. Άσε που τά πινε με το Γκωγκέν παρέα.

Κάτι που ξεχάσαμε:
Γιατί το κάνουμε όλο αυτό και δεν πάμε στο κουρείο/κομμωτήριο: έτσι. Αν τύχει. Εξηγώ: ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ. Ποτέ δεν ξέρεις τί θα συμβεί αν περάσεις μπροστά από τον καθρέφτη. Μπορεί να θυμηθείς ότι χρειάζεσαι κούρεμα και να βαριέσαι να τραβολογιέσαι από δω κι από κει. Αλλιώς, σιγά μην το κάνουμε για οικονομία. Από βαρεμάρα και επειδή ΤΩΡΑ μας τη βάρεσε. Λογικό.

Κάπως έτσι.

Οργιώδης Συνάθροιση

-Ρε συ, Χ., έχει κάτσει πάλι ο καναπές...
-Ο καναπές;;;;;
-Ναι, δε θυμάσαι που το χειμώνα πήρες φόρα και πήδηξες επάνω στον καναπέ και τον έσπασες;
-Από ενθουσιασμό όμως...
-Ενθουσιασμός-ξε-ενθουσιασμός, έσπασες τον καναπέ.
-Ε, εντάξει, τί να κάνουμε, υπάρχουν και χειρότερα στη ζωή. Και γιατί έκατσε; Δεν είχα βάλει 2 κεριά-κυβάκια και κάτι ελληνογαλλικά λεξικά που ποτέ δε χώνεψα να δώσουν ύψος;
-Έλα να δεις πως έγιναν τα κεριά που έβαλες. Έλιωσαν. Αρχιτέκτονας άνθρωπος, πώς σου ήρθαν τα κεριά; πολλή λογική ήθελε; Απλό. Έλιωσαν...
-Καλά, πάω να δω τί βιβλία θα ξεφορτωθώ πάλι. Για να δώ (σηκώνουμε μαζί τον καναπέ). Φλωμπέρ, Ελληνογαλλικό, .... μμμμ....Α! Θα φέρω και το αντίστοιχο Γαλλοελληνικό. (το βάζουμε). Έχω και ένα της Ρ., τον Τόμ Σάρπ.
-Ναι, δεν πειράζει, ας το βάλουμε.

Σηκώνουμε μαζί τον καναπέ, τα βάζουμε. πάμε να κάτσουμε, δεν πάταγε πια στις άκρες ο καναπές.

-Κάποια μαλακία έχουμε κάνει. να αλλάξουμε τα βιβλία. Δε φέρνεις κάτι άλλο;
(έρχεται με ένα Ραμπελαί, τον βάζει)
-Πολύ ψηλά ο καναπές. να βγάλουμε ένα.
-ΟΚ. Βγάλε τον Σάρπ. (τον βγάζουμε το Σάρπ, κρατάμε το Ραμπελαί)
-Μιά χαρά! Αυτό έφταιγε!
-Ο κωλοαμερικάνος! τί δουλειά έχει με τη Γαλλική Σκέψη;
-Ε, απ' τον τίτλο έπρεπε να το φανταστούμε: "Οργιώδης Συνάθροιση". Σκατά η συνάθροιση με τους Γάλλους. Ένα πραγματισμό βγάλανε όλον κι όλον και μας έχουν κάνει τα νεύρα τσατάλια.
-Τί είναι τα τσατάλια;
-Δεν ξέρω. Πού είναι τα λεξικά;
-Πάλι καλά που δε χρειαζόμαστε μετάφραση - θα έπρεπε να σηκώσουμε τον καναπέ!

Oι παπαγάλοι

Δεν είναι θέμα απλά καλής διάθεσης. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ως χαζοχαρούμενη διάθεση, "happy go-lucky character". Αλλά δεν το βλέπω έτσι.
Για την ακρίβεια, τους έχω χεσμένους τους χαζοχαρούμενους με τον ίδιο τρόπο που αποδοκιμάζω την καρμιριά. Και οι 2 συμπεριφορές για μένα έχουν τον ίδιο παρονομαστή: παραλείπουν τη συνειδητή στάση.
Συνειδητά παλεύουμε να κλέβουμε ομορφιά από γύρω μας. Συνειδητά διώχνουμε την ασχήμια, την ανηθικότητα, τη μιζέρια. Συνειδητά καταρρίπτουμε τον πυρήνα που έβλεπε ο Αναξίμανδρος σαν κέντρο του Κόσμου: το Φόβο.
Για να κλείνω με την Κυριακάτικη Πολυλογία, σας χαρίζω το σχεδόν καθημερινό μου θέαμα (που πίνεται με διπλό ελληνικό, σχεδόν γλυκό): τους παπαγάλους μου.

Στο ρέμα Χαλανδρίου πηγαινοέρχονται και ξεσαλώνουν καμμιά δεκαπενταριά παπαγάλοι. Τρελοί, βλαμμένοι (εντελώς) χωροπηδάνε (επίτηδες το ορθογραφικό - αναφέρεται σε άλλη αντίληψη περί της έννοιας) και κράζουν συνεχώς από τις 07.30 ως τις 09.00
Ό,τι πρέπει λοιπόν, πάρε καφεδάκι και άραξε να τους χαζέψεις. Ελεύθεροι, εντελώς - κανένα κλουβί. 

Χρώματα και φτερουγίσματα, χαμηλές και ψηλές (και υψηλές αν προτιμάτε) πτήσεις δικές σας.

Για όποιον χαζεύει στις ταράτσες, για όποιον επιμένει ναχαζεύει φεγγάρια και ηλιοβασιλέματα εκτός διακοπών και χαζορομαντικών στιγμών, για όποιον επιμένει,
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ.

Πλούσιος χαμόγελος

Εδώ και μια δεκαριά μέρες έτρεχα (πάλι) και προχτές τελικά παρέδωσα μια προμελέτη για μια ανάπλαση σε ένα χωριό έξω από τον Πύργο Ηλείας. Χαρούμενος, πολύ, καθότι το αντικείμενο "πλατεία" το φλερτάρω καιρό και δε μου είχε κάτσει μέχρι τώρα. Πήγα λοιπόν στο συνεργάτη που μου έδωσε τη δουλειά ως υπεργολαβία και άρχισε να μου λέει πόσο φοβερά λεφτά του χρωστάνε και πόσο πολλά έχει.
Και δε ζήλεψα καθόλου για τα σούπερ-λεφτά, γιατί εγώ είμαι ακόμα πιο πλούσιος. Πλούσιος, καθότι διαθέτω πλέον της ουσίας, αυτής που αντιλαμβάνομαι εγώ δηλαδή ως ουσίας. Και θα μπω σε λεπτομέρειες, ευγνώμων ών.
Την παρασκευή έκανα δύο από τα πιο ωραία μπάνια του καλοκαιριού. Ένα το πρωί, στις 9.30 στην πισίνα που πηγαίνω, και ένα στις 2 το μεσημέρι στη Σαρωνίδα. Στη Σαρωνίδα έχω αναλάβει ένα κήπο να τον ψιλοσουλουπώσουμε, και η πελάτισσα είναι μια γιαγιάκα χάρμα. Κάτι σαν τη Μίς Μάρπλ χωρίς το πτώμα. Έφερε ένα κόφτη, έκοψε ένα κλαδί από μια πανέμορφη ροδιά γεμάτο υπέροχα ολοστρόγγυλα και ολοκόκκινα ρόδια, και μου είπε "πάρτε να δοκιμάσετε, είναι πολύ ωραία".
Με το κλαδί υπό μάλης πήγα στην παραλία, έκανα σύντομο στριπτίζ στη μέση του τίποτα και απήλαυσα μια θάλασσα... Μα μια θάλασσα...
Οδήγησα μετά στην Αθήνα, να πάω γραφείο, χαλαρά, και ενώ είχε κίνηση, έβαλα μουσικούλα που είχα καιρό να ακούσω και το καταφχαριστήθηκα.
Η καλή μου όταν είδε τα ρόδια έσκασε ένα σούπερ-χαμόγελο.
-Πάμε σινεμά; μου είπε.
-και δεν πάμε;
-Θά ναι η Μαριάννα και ο Γιάννης
Ούτε με ένοιαζε τί είχαν κανονίσει να δούμε. Πετύχαμε μάλιστα και κάτι άλλους φίλους εκεί, και μπήκαμε στην αίθουσα κάνοντας σα μικρά παιδιά. Πειράζαμε ο ένας τον άλλο, η Αφροδίτη πέταγε και ποπ κόρν στην Κορίνα. Η ταινία, μάπα, πολύ μάπα αμερικανιά. Μια διασκεδαστική μαλακία! (Salt...)
Επιστρέφω λοιπόν να σας πω ότι είμαι πλέον της ουσίας, και πολύ ευγνώμων για αυτό. Μπορεί να ακούγεται σχεδόν αλαζονικό, αλλά δεν είναι. Ενίοτε σκέφτομαι ότι αν πεθάνω τώρα, θα φύγω πολύ ευτυχισμένος. 
Να είστε όλοι καλά, χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω.