Γενέθλια

Ο θεός Rama είχε τα γενέθλιά του - κόσσμος παντού, χρώματα, αρώματα, μυρωδιές!
Φασαρία!

Στους Τέως-Φίλους

Φίλοι και γνωστοί αγριεύονται όταν αναφέρομαι στους τέως φίλους. Πάντα με ρωτάνε σε τί συνίσταται το "τέως" και πως είναι δυνατόν να συντάσσεται με τους "φίλους". Αν υποθέσουμε ότι ο χρόνος είναι γραμμικός (παραδοχή εργασίας), η ζωή μοιάζει λίγο σαν μια διαδρομή. Στη διαδρομή αυτή συνήθως μπαίνουν από πολύ νωρίς κιόλας διάφοροι άνθρωποι που τρέχουν δίπλα σου. Σχεδόν τους αγκαλιάζεις στους πρώτους γύρους, σε ερεθίζει η ιδέα να τελειώσετε μαζί.
Φυσικά κάποιοι αλλάζουν διαδρομή, σαν τα τραίνα που ο σταθμάρχης γυρνάει με βία το μοχλό. Άλλοι πάλι πηδάνε σε άλλο όχημα, σε άλλο τραίνο, άλλοι σε βάρκα. Και αλλάζουν διαδρομή, πίστα και στόχο.
Ξέθαψα κάτι παλιές φωτογραφίες που σκέφτομαι σιγά σιγά να ψηφιοποιήσω. Και αφιέρωσα κάποιο χρόνο, κάτι σα φόρο τιμής σε όλους αυτούς που άλλαξαν πορεία, όχημα και διαδρομή. Αγαπημένοι πάντα στη μνήμη μου, αγαπημένοι επειδή μοιραστήκαμε, γελάσαμε, τσακωθήκαμε. Αγαπημένοι επειδή, όπως και νά'χει, κέρδισα και κέρδισαν. Έχασα και έχασαν. Συμπορευτήκαμε. Κάπου, κάποτε, κάπως.

Ο ιάσωνας με στήριξε στη διπλωματική στο πολυτεχνείο, και δουλέψαμε ώρες με καλή παρέα. Ψυχραθήκαμε αργότερα όταν δοκιμάσαμε να κάνουμε γραφείο παρέα. Μαλακία. Ποτέ δεν είχαμε ουσιαστικά τίποτα να χωρίσουμε. Προσπάθησα να τα ξαναβρούμε. Αλλά μόνον εγώ.

Η μαργαρίτα  απλά άλλαξε τόπο, χρόνο, σκέψη, status, όλα.

Άλλοι πάλι είναι ακόμη εδώ, αλλά είναι -πλέον- άλλοι...

ο γιώργος (εδώ σε σκίτσο στο πολυτεχνείο) μου έκλεισε την πόρτα μια μέρα και μου είπε "καλή ζωή να έχεις" - μαλακία με δουλειά πάλι. Δύσκολες οι δουλειές με φίλους. Εγκυμονούν κινδύνους και απώλειες. Και με αυτόν προσπάθησα. Ακάρπως.



Άλλοι πάλι είναι ακόμη εδώ και θα είναι για πολύ ακόμη.

Αφορμή για το σημερινό η χτεσινή μου επιδρομή στο πατρικό μου και η ανασκαφή φωτογραφιών, ο Μάλερ με την απάντησή του για τη Λήθη (Μάλερ, μου θυμίζεις κάποιες φορές  τον τέως φίλο μου γιώργο, χωρίς παρεξήγηση), ο μανώλης με το "αναμνησιολόγιόν" του που διάβαζα σήμερα στις 07.10 το πρωί.

Να είστε όλοι καλά. Σας γουστάρω με τα χίλια.

Βοdy Control

Χτές είχα aqua therapy.
σήμερα body control.
αύριο πισίνα.

Ο μέσος όρος ηλικίας σήμερα ήταν περίπου 55-60.
Η δασκάλα, κάπου εκεί, επίσης. Με σώμα 20χρονης γυμνάστριας.
Και στο τέλος μια κυρία (ήμουν μόνος με 6-7 κυρίες) είπε στη γυμνάστρια:
"Σαν πολύ τον προσέχεις τον Χαππυπέππερ"
(ναί, έχετε δίκιο. και στην κανονική ζωή μου χαππυπέππερ με λένε)
Και συμπλήρωσε μια άλλη:
"από σήμερα, θα είναι το μωρό μας".

Από μικρός είχα επιτυχία σε μεγαλύτερες...
(αλλά έχω body control)

Μια (εντελώς) αναμενόμενη ανάρτηση

Αν με ρωτούσαν: δέχεσαι να ξανατεζάρεις μια βδομαδούλα προκειμένου να τους ξαναδείς;

Μα, φυσικά!

Τρελάθηκα με την κατασκευή: θάθελα να είμαι στο σχεδιαστικό τήμ εξαρχής. Προσπαθώ να σκεφτώ πόσοι άνθρωποι ενεπλάκησαν στο σχεδιασμό και για πόσο καιρό. θάθελα να ξέρω το κόστος της κατασκευής και τους ανθρώπους που χειρίζονται τα μηχανήματα των εφέ.

Περίμενα το συγκρότημα να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του και το Μπόνο να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη. Περίμενα να είναι όλο εφέ και από κοκό τίποτα. (Coco, δεν εννοώ εσένα!)

Περίμενα να βαριούνται τη ζωή τους και να τραγουδήσουν μόνο τα τελευταία τους σαν καλοί επιχειρηματίες.

Και διαψεύτηκα. σε όλα.

Βέβαια το κέφι ήταν τρομερό. Από την αρχή. Οι σνόου πατρόλ παίξανε πάρα πολύ καλά στην αρχή.
Αλλά οι "λεγάμενοι".... δεν το συζητώ.
Όσο για την κουβέντα ότι ο Μπόνος-τα ανθρωπιστικά και οι λοιπές παπαριές, πάλι δεν το συζητώ.  Η συναυλία είχε φοβερή ιδέα, την υλοποίησε με συνέπεια και πολύ αποτελεσματικά. Πράγματι νιώσαμε όλοι ότι το συγκρότημα λειτουργούσε σε 360 μοίρες - ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.
Το εμπορικό μέρος της κουβέντας επίσης με κάνει και γελάω - λες και δεν κλέβουμε ο ένας τον άλλον ηλεκτρονικά με τα mp3 κλπ.
Τέλος πάντων. Η συμμετοχή ήταν καθολική, ο ήχος καθαρότατος και με "ογκο" όπως πρέπει, το κέφι σούπερ.
Για μας που μεγαλώσαμε με τη μουσική τους, που την είχαμε σημαία στην εφηβεία μας, η συναυλία ήταν μια επιβεβαίωση πολλών ετών προσδοκιών. Τριάντα χρόνια μετ΄΄α το Joshua Tree και τα τραγούδια σε κάνουν να ανατριχιάζεις.   

Αν βέβαια αναζητούμε επιτακτικά να ανασύρουμε και κάτι κακό, τότε ασχοληθείτε με εμάς τους ίδιους: οι κάφροι που παρκάρουν όπου νά' ναι, οι κάφροι που γράφουν με σπρέϋ στα κτίρια "τα βλέπω όλα πράσινα - πανάθα" (που να δουν και τα ραπανάκια απ' την ανάποδη να τελειώνουμε!) , και άλλα τέτοια. Απολίτιστοι κάφροι που ποτέ δεν κατάλαβαν ότι συζούν με άλλους ανθρώπους... Η συντήρηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων βέβαια παραμένει ένα άλλο θέμα, έταιρο δείγμα καφρίλας από μεριάς κράτους (...ποιού;;;;)

Αν ακόμα δεν καταλάβατε για ποιούς μιλάμε, τότε ανοίξτε τα μεσημεριανάδικα να ενημερωθείτε!

Περί του Κρόνου

Θα προσπαθήσω να είμαι σαφής στις θέσεις μου διώχνοντας οποιοδήποτε χρωματισμό πίκρας ή εμπάθειας:

Στην Κω είδα τη μεγαλύτερη εγκατάλειψη αρχαίας κληρονομιάς που έχω δει ποτέ μου
Πήγαμε στον Αγ.Στέφανο (περιοχή Κέφαλος), μια τοποθεσία καταπληκτική με παραλία και ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής δίπλα στα κύματα.

Υπέροχη η συνύπαρξη του "τώρα" με το "τότε", χωρίς το παραμικρό ψεγάδι αποστειρωμένης προθήκης μουσείου.

Συζητώντας με μία γυναίκα που έχει μεγαλώσει εκεί (θα την έλεγα 45άρα ως 50άρα) μου εξήγησε ότι όταν ήταν εκείνη μικρή στο χώρο αυτό έβρισκες πάνω από 15 κίονες. Σήμερα δεν ξεπερνούν του 6-7.
Ταλαντεύομαι, το μυαλό μου τρέχει με ιλιγγιώδεις στροφές. Φυσικά καμμία σήμανση στο χώρο, καμμία ασφάλεια, φύλαξη, κλπ.
Την επόμενη μέρα, επισκέπτομαι το περίφημο Καστρο της Νερατζιάς στο κέντρο της πόλης. Ο χώρος  θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. καμμία συνοχή, παρουσίαση, σήμανση και όλα αυτά τα ιδιότροπα που επιμένω να αναζητώ πεισματικά.

Αποφεύγω τις λεπτομέρειες, μη νομίζετε ότι λειτουργώ στα πρότυπα των σύγχρονων εισαγγελέων των ΜΜΕ σαν τον ταρζάν στη Ζούγκλα. Από την άλλη μεριά, σας προκαλώ να θαυμάσετε τον ενετικό θυρεό σκαλισμένο σε παλαιώτερο επιτύμβιο. Ξωπεταγμένα τα μέλη όλα στη μοίρα τους, άτακτα, έρμαια σε έναν Κρόνο που καταδικάζεται να τρώει τα παιδιά του, στο χρόνο που χάνεται και ξετυλίγεται και ξεγυμνώνεται μπροστά στα μάτια μας.

Τα αντικείμενα τέχνης είναι ενδεικτικά για της κάθε εποχής και τις αξίες που αυτή εναγκαλίζεται.
Η Βόλτα στην πόλη της Κω είναι σα μια βόλτα στο Χρόνο. Ενδεικτικά, το Ασκληπιείο - το πρώτο spa, φοβερή επιχειρηματική κίνηση του Ιπποκράτη με το οικοπεδάκι ανάμεσα στα κυπαρίσσια, το ναό και την καμαρούλα (άδυτον) για το παπαδαριό της εποχής. Οι κουβέντες με την καλή μου, πραγματικά απολαυστικές. Συζητώντας από τη μία για τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες και τις τεχνικές των πτυχώσεων στη μαρμαρογλυπτική της εποχής και από την άλλη, με μια κυνική και σαρκαστική απόλαυση για τη μεταφορά στις πανανθρώπινες και διαχρονικές δομές.
Στο αρχαιολογικό μουσείο, υπέροχα εκθέματα, εξαιρετικής καλλιτεχνικής ποιότητας αλλά και σπανιότητας να πλαισιώνουν το χώρο. Για το χώρο, ούτε κουβέντα. Μια νύξη μόνο:

Απολαύστε τον τρόπο που ανοίγει το παράθυρο, τον τρόπο που χτυπάει επάνω στο γλυπτό και την υπέροχη θέα με τα τραπεζάκια μπαμπού απέξω -την πραγματική αξία του σήμερα: το ξεπούλημα του δημόσιου χώρου χάριν τραντίσιοναλ φρέντο κόφι- .