Χίλια ευχαριστώ

Πέσατε όλοι επάνω μου και μεε βοηθήσατε.
και ο κλήρος πέφτει στην proserpina που μου υπέδειξε τις ρυθμίσεις και έτσι εξασφαλίσατε ότι θα μπορέσω να συνεχίσω να σας πρήζω με τις αναρτήσεις μου!
Χίλια ευχαριστώ σε όλους, για την καλή σας τη διάθεση και την άμεση ανταπόκριση.
Πολύ μου αρέσει αυτή η ηλεκτρονική δημοκρατία, μαζί με την αντίστοιχη συντροφικότητα.
Σας αφήνω προς το παρόν με ένα χαμόγελο και επιφυλάσσομαι για "νέα κόλπα" εντός των ημερών!
Και πάλι ευχαριστώ.

Mικρές ανυπάκουες γραμμούλες

Εδώ και λίγες μέρες, προσπαθώ να γράψω κείμενο στις αναρτήσεις του Μπλόγκερ και προκύπτει ότι κάθε φορά που πατάω στο πληκτρολόγιο το σημείο της τελείας (το γνωστό σε όλους μας σημείο στίξης), μου εμφανίζεται μια μικρή,κοντή, ανυπάκουη γραμμούλα - αν δε με πιστεύετε, κοιτάξτε, να, τώρα θα πατήσω, προσέξτε, μπλίππππ । !!!!!Την είδατε τη ρημάδα; αμέσως πριν τα θαυμαστικά। Γαμώτο! Ερωτώ; πρέπει να τη συνηθίσω και να την αποδεχτώ; πρέπει να μάθω να τελειώνω τις προτάσεις μου με θαυμαστικά και ερωτηματικά; ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΜΙΚΡΗ ΑΝΥΠΑΚΟΥΗ ΓΡΑΜΜΟΥΛΑ;;;;;
και όχι μόνον αυτό- υποψιάζομαι ότι πληκτρολόγιό μου το σκάει το βράδυ, ξεπορτίζει, και πηγαίνει φροντιστήριο και μαθαίνει ξένες γλώσσες। (νάτη πάλι η γαμω-γραμμούλα)। Κάθε φορά που πάω να γράψω σε λατινικούς χαρακτήρες, μου βγάζει ινδικά। λέτε να κάνει γιόγκα κάθε σάββατο; κοιτάξτε। θα προσπαθήσω να γράψω "γκουντμόρνινγκ": गूद्मोर्निंग । !!!!!!!
Λοιπόν: δύο τα τινά: πρώτον: κάτι πίνω και δε σας δίνω। τα μάτια μου κάνουν πουλάκια (τσίου) - δεύτερον: κάτι έχω πατήσει που δεν μπορώ να αναιρέσω, τρίτον: το μπλόγκερ πάει για βρούβες, τέταρτον: το πληκτρολόγιο έχει σεξουαλικές ανησυχίες ή τό'χει πιάσει η άνοιξη।
Μπας και έχετε καμμιά ιδέα; μου σπάει τα νευράκια μου - χέλπ μι πλιζ, ρεεεε!

Κάνα - δυό σκέψεις, άντε, τρεις...

Πήγαμε Μιλάνο για την έκθεση επίπλων। Καλή η έκθεση, δε λέω, τα περίπτερα εντυπωσιακά, τα εκθέματα καλά αλλά χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ή λοιπές πρωτοπορίες। Αυτά όμως που μου έκαναν εντύπωση είναι δύο πράγματα: Πρώτον - το design walk που είχαν στο κέντρο της πόλης। Οι άνθρωποι έχουν την τέχνη μέσα τους। Η αισθητική δεν είναι είδος πολυτελείας, δεν είναι έμβλημα κοινωνικού και οικονομικού στάτους, δεν είναι αφορμή για να διακρίνεται ο (εξυπνότερος) ένας έναντι του άλλου - είναι στο αίμα τους, και το απολαμβάνουν। Η αισθητική είναι τρόπος ζωής, είναι διαθέσιμη σε όλους (και δεν αναφέρομαι σε πανάκριβα ρούχα, αναφέρομαι σε αισθητική χώρου και κατασκευών, πχ επίπλων, χαλιών, κλπ) και όλοι μπορούν να την καταλάβουν και να την απολαύσουν। Οι άνθρωποι δεν είναι πεινασμένοι σαν κι εμάς। Αυτά που είδαμε, απολαυστικά।

Δεύτερον: Το Cimiterio Monumentale στο κέντρο। Αμιγώς και αναμφισβήτητα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ। Απλά। Όπως περιμένετε να ακούσετε, η επιστροφή δύσκολη, κλπ κλπ, και πάλι είμαιστην Κέρκυρα για προτελευταία φορά (ελπίζω) φέτος। να σας αφήσω κάνα δυό αφορμές;

To χαμένο μποξερο-βρακί ο-ε-ο!

Ως γνωστόν, μου μένει ένας μήνας ακόμα ταξίδια.

Σήμερα, ήρθα στη νήσο της Κορυφούς. Ξεκίνησα ωραία και καλά τη δουλίτσα μου, και κατά τις 4 περίπου όλα έδειχναν ότι μπορώ να κάνω ένα ΓΕΡΟ διάλειμμα.

Φεύγοντας από το ξενοδοχείο που δούλευα, αντί να πάω προς πόλη, αποφάσισα να πορευτώ προς τη "λίμνη Κορυσσίων" - σε μια ταμπέλα που την έβλεπα καιρό, αλλά που ποτέ δεν προλάβαινα να την προσεγγίσω. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, και τσούπ! Χουάου!

Πριν περάσουν μερικά δευτερόλεπτα, η κεφαλή μου ΑΥΤΟΝΟΜΑ κινήθηκε βάζοντας σε λειτουργία auto pilot το ραντάρ της προς τα αριστερά:

Τρελαμένος που συνάντησα μια Γαύδο (και η Γαύδος έτσι ήταν, κοιτάχτε και καμιά παλιά ανάρτηση, δε βλάπτει). Αρχίζω να γρηγοροπατώ ακολουθώντας τη διαίσθηση και προσανατολισμό μου. Ώσπου, Τσούπ! Τσούπ! (δις, προς εμπέδωσιν)

Όπως καταλαβαίνετε, μεσολάβησαν και καμιά κατοσταριά φωτογραφίες με αιωρόπτερα, χωρίς αιωρόπτερα, κλπ κλπ, αλλά λόγω ΛΑΚΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ - ΜΗ ΓΕΛΑΑΑΑΑΤΕ ΡΕ!

Μπαίνω σε φυσική κατάσταση, ξετσιτσιδώνομαι στο άψε σβήσε και ΒΟΥΡ ΣΤΟ ΝΕΡΑΚΙ! (αγνοώντας έναν ψαρά που πλησίαζε και κάτι διαστημικά αερο-λεξίπτωτα-αιωροπτερίδια)

Σούπερ βούτα (η δεύτερη για το καλοσώρισμα της νέας χρονιάς) (έτσι τις μετράω εγώ, αρχαιοελληνικές), και το νερό, ναί, ναί, ναί, δεν ήταν κρύο.

Κρύα ήταν η σκέψη ότι δεν είχα πετσέτα. Και η αντρική διάθεση :"δε μασάμε, θα στεγνώσω φυσικά με το απαλό αεράκι" εξανεμίστηκε (!) με το πρώτο φύσημα. Προφανώς, η λύση είναι, ήταν και θα είναι, πάντα η ίδια: βρακάκι - και διευκρινίζω: μποξεράκι, σούπερ, χωρίς τον αστερίξ αυτή τη φορά (!). Σκούπισμα σε χρόνο μηδέν, ντυσιματάκι άνευ βρακακίου, το βρακάκι στο χεράκι, και πάμε πάλι το ανέβασμα στις αμμοθίνες (σάντ ντιούνς στα ελληνικά - sand dunes - βιβλιογραφία για coastal design σε άλλο ποστ). βάζω βρακάκι στην τσέπη και ...

ΝΤΡΡΡΡΡΡΡΙΝ! το ρημάδι το κινητό.(όχι ρε πούστη μου...είναι δυνατόν;) Κοιτάζω στην οθόνη - η καλή μου. (ούπς! danger, danger)

Φτού! Πως το καταλαβαίνει ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που κάνω ατασθαλία και με παίρνει ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ;;;; γαμώ τη γυναικεία διαίσθηση και αυτόν που την ανακάλυψε.

Mε το ένα χέρι κρατάω το ηλεκτρονικό όργανο του Νοκιο - Σατανά, με το άλλο χέρι τραβάω εκατομμύρια γιγαμπάιτ φωτογραφιών. Και περπατάω,περπατάω, περπατάω.

Και ξάφνου: πού πήγε το βρακάκι ο-ε-ο; Πάει κι αυτό.

Γαμώτο. πάλι ξεβράκωτος θα πάω στο (επόμενο) ραντεβού!

ΥΓ. Για την ιστορία:

1.Κορυφώ είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά ονόματα για τη μετέπειτα Κόρφου - Corfu.

2. Η καλή μου είναι σούπερ και τη θαυμάζω για τη σούπερ-διαίσθησή της.

Α, να θυμηθώ να σας στείλω και καμιά καλή φωτογραφία:

Εργοκεντρισμός

Ξέθαβα συναισθήματα σήμερα. Τότε έβγαζα καμμιά δεκαπενταριά φίλμ στην καθισιά μου, τις εμφάνιζα στο τάδε χαρτί, με τον τάδε τρόπο και στην αρχή του άλμπουμ έγραφα το πρόγραμμα της εκδρομής/ταξιδιού. Πίσω από την κάθε φωτογραφία έγραφα λεπτομέρειες, πού είναι, τί είναι, κλπ.

Ξέθαβα σήμερα. Και δεν έχει πιά καμμιά σημασία πού είναι, ποιός εμφανίζεται, τί είναι το κάθε τί. Δεν έχει πια καμμία σημασία το χαρτί ή ο τρόπος. Σημασία έχει το τί άφησε πίσω του, πόσο με καθόρισε, πόσο με άλλαξε το κάθε τί και ο κάθε ποιός. Οι εξηγήσεις και οι λεπτομέρειες είναι τελικά για αυτούς που τις έχουν ανάγκη. Θυμάμαι σε ένα κείμενο για τους Προσωκρατικούς (νομίζω, δεν είμαι σίγουρος - ούτε αυτό έχει σημασία) που γινόταν η διάκριση του εργοκεντρικού από τον ανθρωποκεντρικό τρόπο ερμηνείας της πραγματικότητας: για τους αρχαίους έλληνες, το αρχιτεκτόνημα αν ήταν πραγματικά καλό δεν υπήρχε καν μνεία στο δημιουργό. Σήμερα ο κόσμος κρίνει το αντικείμενο ανάλογα με το δημιουργό, και σε τελική ανάλυση ανάλογα ΟΧΙ με το δημιουργό, αλλά με το μύθο που έχει δημιουργηθεί γύρω του. Αν αρχίσουμε να αναφέρουμε λεπτομέρειες για κάθε τί που έχουμε κάνει, θα καταλήγουμε σαν το γραφικό μπάρμαν με την κοτσίδα στο "Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή" στοχεύοντας στο κοινό του Μέγα Ακάλυπτου. Να περάσετε καλά απαγκιστρωμένοι από την ανάγκη της καταγραφής του χρόνου που όλοι διανύουμε επάνω στον πλανήτη τούτον, ζωντανοί.