Βούδα Πέστη

Είχα χρόνια να περάσω έτσι καλά!

Τα κάναμε όλα, πήγαμε παντού, οι συνθήκες καλές, αλλά με την τέλεια διάθεση που είχαμε όλα πήγαιναν καλύτερα από προγραμματισμένα.

Αφού, να φανταστείτε, νομίζω ότι είμαι εγώ που χορεύω εκεί πάνω στην οροφή!

Όπερα,

βρώμικα νόστιμα λουκάνικα στους δρόμους

οδήγημα στην ουγγαρέζικη εξοχή

χιόνια, ήλιος και βροχή,

μεσαιωνικά χωριά και μπόλικο μπαρόκ,

Imre Makovecz και Odon Lechner

(αγαπημένα διεστραμμένοι αρχιτέκτονες)

μπαράκια με ροκ και χορωδιακά κάλαντα live και καπάκι bach (!),

γλυκό πριν και γλυκό μετά,

μπύρες και αποστάγματα (!) στην αγορά

Πλούσιες, απολαυστικές συζητήσεις για την εξέλιξη της Art Nouveau σε Sezession και αργότερα σε Art Deco...

τη γέννηση του μοντερνισμού στην Ουγγαρία του 1896

530 φωτογραφίες και 4 βίντεο.

Φλερτάραμε αχόρταγα με κτίρια και χώρο, με το Γαλάζιο Δούναβη και

χαϊδέψαμε στοργικά τις μέρες μας
απελευθερώσαμε τις ζοφερές μας φαντασιώσεις

Βασικά, δεν έχω λόγια.

Έχω εικόνες.

Ήδη εκστασιασμένος, προετοιμάζω μία Βιέννη με μπόλικο Otto Wagner, Josef Olbrich , Josef Hoffmann, Adolf Loos, Hans Hollein, Coop Himmelblau, Gustav Klimt, Egon Schiele, κλπ.

Με κέφι και καρδιά ταξιδιάρικια

Βλαμμένων Πράξεις

Έχω να μπω στο Blogger καιρό.
Δεν έχω διαβάσει κανένα ποστ για καιρό.
Παρόλο που έχω ιδέες, δεν έχω όρεξη να γράψω -

Έχω όμως μια απορία (αμάν πια αυτές οι απορίες):
Γιατί τα τελευταία 7-8 χρόνια έχει γίνει της μόδας αυτή η σύνταξη:

Ελλήνων γεύσεις
Αρχαίων γεύσεις
Κουζίνας εγκώμιον
κλπ;;;;;;

δεν ξέρω πως ονομάζεται αυτή η σύνταξη στη γλώσσα των φιλόλογων, όμως αντιλαμβάνομαι ότι είναι αρχαιοπρεπής και εικάζω ότι στην εποχή μας, ο κόσμος επιχειρεί να προσδώσει επίφαση επισημότητας, γευσιγνωσίας, κτλ χρησιμοποιώντας την.

Κλείνω σχολιάζοντας:

Μπούρδας εγκώμιον
μαλακίας σχόλιον
Ηλιθίων τε και βλαμμένων πράξεις.

Απλά η πολλή βλακεία κουράζει (χριστουγεννιάτικα)
άντε, γειά σας.
Ελπίζω να είσαστε όλοι καλά.

Instructions Manual

Μου φαίνεται έχασα το εγχειρίδιο χρήσης για τη ζωή μου αυτές τις μέρες.
Δεν έβρισκα την ταυτότητά μου προχτές.
Ευτυχώς είχα διαβατήριο.
Για πούυυυυ;
Μπορώ να τα κατεβάσω από κάπου?
(απ το δέντρο; λέτε νά χουν ανέβει τόσο;)

Μπούρδουλου

Ήρθε η στιγμή.
Θα σας μιλήσω για τη Μπούρδουλου.
Αααα, όλα κι όλα - μην αγχώνεστε. Μπούρδουλου είναι η τηλεόρασή μου. Δεν ξέρω τί έχει πάθει, αλλά όταν κάνω να την ανοίξω, ανοίγει, με κοιτάει, βάζει τα γέλια και κλείνει. Μετά από 1-2 δευτερόλεπτα, ανοίγει πάλι μόνη της. Και ξανακλείνει. Καλό;
Αυτή η δουλειά γίνεται κάθε φορά 15-20 φορές συνέχεια, χωρίς υπερβολή. Στο τέλος, υπακούει τον αφέντη της. Μένει ανοιχτή.
Ο Γιάννης μου είπε ότι ο μετασχηματιστής (;), με την τάση (;;;!!!) που ;;;;
Δεν πολυκατάλαβα.
Και όταν ανοιγοκλείνει, κάνει ήχο. Σα λαμπάκια. Μπού-ρδου-λου!
(κατά το γνώριμο ακαδημαϊκότερον "μπλιπ-μπλιπ" ή "πίου-πίου")

Σκέφτομαι να τη στείλω σπίτι της (την Μπούρδουλου), ή έστω εκδρομή στον ηλεκτρολόγο να ρθεί στα ίσια της.

Μπάζο;;;;;;;;

"Μπάζο, πάω για κατούρημαααα",
λέει μια μαθήτρια στην "κολλητή" της, μπροστά μου.
Χαμογελάει, και φεύγει. Απλά και εντελώς ανενδοίαστα.
"Καλά, ρε μαλάκα, ΟΚ", απαντάει η άλλη.
Τα κοριτσάκια σαν τα κρύα νερά, 19-20 χρονών, μάλλον νοστιμούλια, θηλυπρεπή, μια χαρά.
Εγώ, άφωνος.
Ως καθηγητής που το ακούει, άφωνος.
Ως άντρας, άφωνος.
Καλά, εντάξει, δεν είμαι 19 πλέον.
Πως έχουν γίνει έτσι οι πιτσιρίκες;
Είμαι τόσο πίσω;
Και να διευκρινίσω (προς αποφυγή παρεξηγήσεων) ότι ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είμαι πουριτανός!