Εχτές το βράδυ κατηφόριζα το δρόμο όταν κοντοστάθηκα. Πάνω ακριβώς από τη γραμμή του ορίζοντα απλωνόταν όλη η παλιοπαρέα: ο Ωρίωνας, η Κασσιόπη, η Μικρή και η Μεγάλη Άρκτος, ο Κηφέας, οι Πλειάδες και οι υπόλοιποι. Ήταν μάλλον στα κέφια τους, γιατί έλαμπαν με έναν καθαρό, ιδιαίτερο τρόπο.
Εσείς δεν το ξέρετε, δε σας το έχω πει, σας το οφείλω:
Ζω σε μια μεγάλη κουζίνα, γιγάντια, και γω είμαι μικρός, πολύ μικρός. Στη μέση της κουζίνας, υπάρχει ένα τραπέζι, και πάνω του βρίσκεται, καιρό τώρα, ένα τρυπητό, σουρωτήρι, αναποδογυρισμένο. Εγώ ζω από κάτω του. Τη νύχτα, καθώς κόβω βόλτες κάτω απ' το σουρωτήρι, ο ουρανός μου είναι κατάμαυρος. Κάποιες νύχτες όμως, όταν έρχεται το Κάτι, ανάβει το φώς στην κουζίναι. Εκείνες τις νύχτες, ο ουρανός μου λάμπει. μέσα από τις τρυπίτσες του σουρωτηριού περνάνε καταιγιστικά εκατομμύρια αστέρια, σαν ηλιαχτίδες πρωινού στα μάτια μου.
Αυτές τις νύχτες αγαπώ.
